توپ گرد و مستطیل سبز در كشورمان نیز از این قاعده مستثنی نیست و حتی باید با ضرس قاطع اقرار كرد كه در عرصه قاره كهن، در صف بزرگان ایستاده اما متأسفم كه اقرار كنم ما راه لذت بردن از فوتبال را بلد نیستیم. به دلیل همین ناكارایی قطار فوتبال ما خواسته یا ناخواسته بر ریل بیاخلاقی و ادبیات خشن حركت میكند و چیزی كه در آن محلی از اعراب ندارد، فرهنگمداری است.
طبعاً نمیتوان در این چند سطر به آسیبشناسی این معضل پرداخت اما ناگفته پیداست كه حضور مدیران ناكارا و غیرفوتبالی در رأس باشگاهها و اتكای صرف به ریخت و پاش و هزینههای بیحساب و كتاب، در این نقطه تاریك رل اساسی را بازی میكند.
وقتی پیروزی در هر شرایطی در اولویت قرار میگیرد و صرف نصب بنر، فرهنگسازی تلقی میشود طبعاً فوتبال ما به شارلاتانیسم و دلالیسم وابسته میشود و در نهایت به كجراهه میرود.
زمانی كه لیدرها همهكاره میشوند و موجسواری حرف اول را میزند، طبعاً مروجان اخلاق به انزوا رانده میشوند و جایی برای حسین كلانیها، جعفر كاشانیها، جلال طالبیها، حسن حبیبیها و... نمیماند.
نباید خودمان را گول بزنیم و پشت دیوار قایم شویم، تنشهای كاذب و هیاهو اكنون در فوتبال ما به یك «عادت بد» تبدیل شده و باید كاری كرد تا بیش از اینها ساعت شنی اخلاق در این فوتبال به انتها نرسد.
باید دست از شعارهای پرطمطراق برداشت و جلوی این شلم شوربا را گرفت. باشگاهها به عنوان موتور محركه فوتبال رسالت سترگی بر دوش دارند و باید در این رهگذر پیشقدم شوند و دلالیسم و بازیكنسالاری را دور بریزند.
در اینكه فوتبال ما سرشار از استعدادهای شگرف است و توپ گرد و مستطیل سبز جایگاه رفیعی در جامعه بالنده ما دارد نباید یك ذره شك به دل راه داد اما نباید از این دو فاكتور حیاتی سوءاستفاده كرد و به راههایی متوسل شد كه سرانجامش بیاخلاقی باشد.
نه تنها باشگاهها بلكه ما (رسانهها)، فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش هم نقشی بس خطیر بر دوش داریم و خلاصه اینكه همگان باید سدی محكم در برابر این نقاط تاریك باشیم و گرهای كه روز به روز ناگشودنیتر میشود، را با دست باز كنیم.
