به گزارش خبرورزشی،سالهای سال مربیان ما به شكل سنتی كار میكردند. تجربیات زمان بازی خود را به شاگردانش منتقل كرده و نوع فوتبالمان یكی بود. در دهه 80 كمكم موج «علمگرایی» آمد و بماند كه بعضیها از همین واژه هم تا توانستند سوء استفاده كردند! حالا دیگر گرفتن مدرك A آسیا و رفتن سر تمرین تیمهای اروپایی مد شده بود و تكانی هم به فوتبالمان داد. امروز و در میانه دهه 90 دیگر كمتر مربیای داریم كه از این كارها نكند و برای به روز كردن دانستههای مربیان، فدراسیون چنین برنامههایی ترتیب میدهد. به نظر شما اما این كافی است؟ حضور در چنین كلاسهایی شرط لازم برای به روز ماندن در مربیگری هست اما شرط كافی نیست. اگر فرض مثال سر سفرهای انواع غذاها و میوهها باشد اما شما نتوانید چیزی بخورید آیا از حضور در آن مكان بهرهای بردهاید؟ مربیان ما هر كدام به اندازه دانش و سواد خود از این كلاسها بهره میبرند ولی مهم انتقال این دانستهها به تیمها و تحول در سبك بازیهاست.

به عبارت دیگر باید نمود عینی این جور كلاسها را در تمرین و مسابقه شاگردان این مربیان دید. آیا لیگ هفدهم بازیهای زیباتری خواهد داشت؟ از تعداد «صفر- صفر»های اعصاب خردكن كم میشود؟ دوندگی و تنوع تاكتیكی بیشتر میشود؟ درصد گل از روی سانتر و اوتدستی كم میشود؟

اگر این اتفاقات بیفتد آن وقت میشود گفت كلاسها فایده داشته وگرنه یك دورهمی است برای بگو بخند...