این تیم امكانات چندان خوبی (حداقل برای موفقیت در جام جهانی) نداشت و البته كمی بدشانس هم بود اما واقعیت آن است كه با وجود داشتن 4، 5 بازیكن خوب، تیم ملی جوانان كمبودهای فنی زیادی داشت و حتی اگر صعود میكرد هم بعید بود خیلی خاطره قشنگی از خود بر جای بگذارد.

امیرحسین پیروانی مربی سالمی است و زحمتش را هم كشید اما تیم ملی جوانان و بعدها تیم ملی امید یك مربی بزرگتر با سطح جهانی میخواهد. این واقعیت را اگر نپذیریم، مسلماً باز هم باختهای اینچنینی در انتظارمان خواهد بود. تیم ملی امید ما آخرین بار با محمد خاكپور ناكام ماند، تیم ملی جوانان خوب بود اما در جام جهانی آشكارا كم آورد و تیم ملی نوجوانان هم كه توسط عباس چمنیان هدایت میشود. هر سه مربی زحمتكش هستند و تلاش میكنند اما آیا نباید برای تیمهای پایه هم به سمت مربیانی نظیر كارلوس كیروش رفت؟ كیروش تأثیرش را روی تیم ملی ما گذاشته و حتی اگر از او بدمان بیاید، میتوانیم بگوییم امروز دیگر تیم ملی راحت گل نمیخورد و راحت نمیبازد اما آیا چنین ادعایی در مورد تیمهای جوانان و امید مصداق دارد؟ آیا میتوان گفت تیم محمد خاكپور هم سخت گل میخورد و یا همین تیم ملی جوانان سخت میباخت؟ یك مربی حتی اگر 6 ماه كار كند، باید از خودش یك اثری بر جای بگذارد. حالا بهتر است آنهایی كه مدام علیه كیروش جوسازی میكنند و آنهایی كه در فلان همایش بابت حرفهای وزیر قبلی علیه كیروش كف و سوت میزدند و هورا میكشیدند، از خود بپرسند آیا تیم ملی جوانان هم نباید یكی مثل كارلوس را بالای سر خود داشته باشد؟! همین تیم اگر یكی مثل كیروش را داشت، شاید به جمع 8 تیم جهان نمیرسید اما مسلماً اینقدر راحت گل نمیخورد و حریفان جهانیاش را آزار میداد و حذف میشد.