یك تجربه عملی و ثابت شده میگوید مدیریت و سرپرستی تیمها امری است مهم و حساس و ما همیشه آسان و راحت از آن میگذریم. تیم جوانان ما صاحب نداشت، مدیر تیم و كسی كه مربی در مقابل آن مسئول باشد را نداشت. تیم ما طرف مشاوره و همكار نداشت. تیم ملی تمام مفصلهایش به پیروانی وصل میشد و بس! مجسم كنید او به بنبست برسد، آچمز شود و به ناچار تسلیم شود. تیم جوانان استراتژی نداشت، وگرنه باید در همان بازی با زامبیا كار را تمام میكرد و صعود مینمود. ما مقابل زامبیا روی ابرها بودیم، پای جوانان ما روی زمین نبود، هیچ كار روانی و روحی با آنها نشده بود و تیم بدون استفاده از پتانسیلهای خود راحت تسلیم شد. ما همانجا حذف شدیم، در حالی كه بازیكنان بدی نداشتیم. شهاب عادلی دروازهبان قابل اعتمادی بود اما خودباخته و بدون اراده بود. آقای پیروانی عزیز، با شهاب عادلی كار روحی انجام نشده بود. شرایط مسابقه تعریف نشده بود. آقای پیروانی، دو بازی و یك امتیاز، این دیگر كار مربی است. سرپرست و مدیر تیم باید در این مواقع به كمك مربی بیایند و موقعیت تیم و صعود تحلیل شود. چیدمان تغییر كند. یك مربی از دو بازی در مقابل دو تیم معمولی یك امتیاز نگرفت. قبول كنید این ضعف است، تجربه و مربیگری در لیگ را كنار میگذاریم، مربیگری كار راحتی نیست. به این گروهی كه میآیند و با دلالها تیم میگیرند، نگاه نكنید. اینها را نمیتوان مربی نامید. مربیگری علم، تجربه، بازی، سابقه و دانش درونی میخواهد. آقای پیروانی عزیز و نازنین، حیف شد، این تیم میتوانست تا بالاهای جدول پیش برود. تیم جوانان سوخت، خیلی راحت متلاشی شد چون زمینه اصلی تاكتیكی، اشكال داشت. واقعاً دوست ندارم وارد بحث فنی شوم اما همچنان به این تئوری اعتقاد دارم كه تیم مدیر میخواهد، سرپرست فوتبالی میخواهد، كسی را میخواهد كه مربی در همان شرایط پاسخگویش باشد!