در كشورهای پیشرفته كه فوتبال صنعتی سودآور است، باشگاهها مشكلی از این بابت ندارند اما در فوتبال ایران چنین نیست.

فوتبال یك پروسه زیانده است كه بنابه دلایل فراوان، این ورزش در چارچوب درآمدزایی بخش خصوصی قرار نمیگیرد.

قوانین دست و پاگیر برای حق پخش تلویزیونی و فقدان شبكههای خصوصی و كابلی باعث شده چرخه درآمدزایی به فوتبال عملاً وجود انتزاعی داشته باشد. در نتیجه بسیاری از تیمها با مشكل مالكیت مواجه شدهاند.

استقلال و پرسپولیس در اختیار سازمان ورزش كشور هستند اما وقتی دو سال قبل در بازار بورس قرار گرفتند، دولت در این امر مداخله كرد و اجازه فروش نداد. خدا خیلی رحم كرد كه استقلال و پرسپولیس به بخشهای خصوصی بیهویت واگذار نشدند اما این تیمها تا ابد نمیتوانند در اختیار دولت باشند.

ظاهر كار این است كه استقلال و پرسپولیس به صورت قانونی در ثبت شركتها وجود دارند اما عملاً توسط دولت اداره میشوند.

نفت تهران بحران مالكیت دارد، سیاهجامگان مشكلات فراوان دارد، سپیدرود اساساً مالك ندارد و استقلال خوزستان همین مشكلات را دارد.

اوج بحران مالكیت را اما این روزها تراكتورسازی تبریز تجربه میكند. شخصی كه ادعای مالكیت دارد، بعد از چند سال آفتابی شده و اسنادی را در این زمینه ارائه كرده است.

مابقی تیمهایی كه به نظر میرسد فاقد بحران هستند، در اختیار دولت قرار گرفتهاند. یا باشگاههای صنعتیاند یا وابستگی شدید به دولت دارند.

به این ترتیب باید بگوییم فوتبال ما در مسیر ورشكستگی قرار گرفته و باشگاههایش نه خریدار دارند، نه مالكانی كه بشود روی آنها حساب كرد.

فرض كنید مدعی مالكیت امروزی تراكتورسازی موفق شود این تیم را در اختیار بگیرد. در این صورت او چگونه از پس مخارج تیم برمیآید؟ شك نكنید تهیه 20 میلیارد تومان در طول یك فصل برای یك تاجر سخت و بعضاً در این بازار خراب غیرممكن است، چه برسد به افرادی كه هرگز صاحب یك بنیه مالی قوی نبوده و نیستند.

مدعیان باشگاهداری بخش خصوصی در فوتبال ایران هیچ كدام راه حل مشخصی برای اداره تیم خود ندارند؛  همه آنها در حال تكدیگری از ارگانهای دولتی هستند و بخشی از هزینههای خود را از تبلیغات محیطی و درآمدهای فدراسیون فوتبال تأمین میكنند.

 تازه اینها فقط یك بخش خیلی كوچك از هزینههای تیمداری است؛ در غیر این صورت سرمایهگذاران با این بحرانی كه در فوتبال ایران وجود دارد، هرگز پولشان را در این عرصه دور نمیریزند.