به گزارش خبرورزشی،اين روزها همه در جو اين موفقيت هستند و براي تعريف از تيم كيروش و عملكرد مرد پرتغالي كورس گذاشتهاند، يكي از توالي نوبرانه صعود ميگويد و يكي از پاداش كلان فيفا. سومي از كلينشيت و هزار دقيقه گل نخوردن حرف ميزند و چهارمي از صعود بدون باخت. آن يكي از صعود 2 بازي مانده به آخر و...
هرازگاهي هم يكي يادي ميكند از ادوار قبل. چه صعودها و چه ناكاميها و چه روزهايي كه بر فوتباليها رفت اما شايد مهمترين كار كيروش آني باشد كه اصلاً كسي متوجهش نيست!
***
براي درك بهتر اين كار بزرگ اول بايد مقدمهاي را بررسي كرده. 4 صعود قبلي ما كدام بود؟
1978: تيمي به جام جهاني مستقيم و مقتدرانه صعود كرد كه يك دهه آقاي آسيا بود. جامجهاني آرژانتين پاياني بود بر يك عمر درخشش مرداني چون پروين، حجازي، روشن، عبداللهي، صادقي، كازراني، جهاني، اسكندريان و...
1998: سيودومين بليت را در آخرين پليآف از دهان شير بيرون كشيديم. شيري كه البته حاصل اشتباهات خودمان بود! آن نسل طلايي هم در فرانسه با بزرگانش خداحافظي كرد؛ استيلي، پيرواني، عابدزاده، خداداد، محمدخاني، زرينچه، شاهرودي، منصوريان، سعداوي و... در واقع اگرچه برخي از آنها تا 2 سال بعد هم در تيم ملي بودند ولي ديگر هرگز آن درخشش را تكرار نكردند و پايان حقيقي آنها همين جام بود.
2006: به طريق اولي پس از جامجهاني با دايي، بختياريزاده، رحمان رضايي، ميرزاپور، بداوي، علوي، كامليمفرد، هاشميان و حتي مهدويكيا هم بايد خداحافظي ميكرديم. كارايي ستارهها در همان آلمان به انتها رسيده بود.
2014: كيروش در بدترين سالهاي تاريخ فوتبالمان مجبور شد كمبود ستاره را با آوردن ايرانيهاي خارج از كشور جبران كند. با اين وجود هم بعد از آن جام لااقل 60 درصد اسكلت اصلي ديگر براي 4 سال بعد كارايي نداشتند.
***
در ورزش و همه جاي دنيا اصلي هست كه المپيك (در ساير رشتهها) و جامجهاني را مبنا ميگذارند و بلافاصله پس از هر دوره برنامه 4 ساله كوتاهمدت و 8 تا 12 ساله بلندمدت را فعال ميكنند. تيمهايشان را جوان كرده و با فرستادن اين جوانان به ميادين مختلف برايشان تجربه و زمان ميخرند.
در ورزش ما (بخوانيد تمام رشتهها) هميشه نگاه گلخانهاي و توجه مديران به كوتاهمدت براي پربار كردن كارنامه خود همواره به آيندهنگري لطمه زده و نتيجهاش اين شده كه دهها استعداد هميشه پشت يك ستاره سوختهاند. خود آن ستاره هم از 25 تا 28 سالگي به پايان راه ميرسد و هزار دليل موجه و غيرموجه هم دارد. مثال ميخواهيد؟ دهههاي دور را فراموش و تنها به همين 20 سال نگاه كنيد؛ رسول خادم، حسين رضازاده، عليرضا دبير، مهرداد ميناوند، مهرزاد معدنچي، ايمان مبعلي، مهرداد اولادي و... صدها نفر را ميتوان مثال زد كه از بين رفته و هرگز نتوانستند به نيمي از پتانسيل خود برسند.
* پشت آنها استعدادها سوختند.
* خود آنها از نيمه راه بيانگيزه و خالي شدند.
***
حالا به 11 مردي كه كيروش در حساسترين مسابقه تيم ملي مقابل ازبكستان به ميدان فرستاد نگاه كنيد.
عليرضا بيرانوند: 22 سپتامبر 1992 (24 سال و 9 ماه)
ميلاد محمدي: 29 سپتامبر 1993 (23 سال و 9 ماه)
مرتضي پورعليگنجي: 30 فروردين 1371 (25 سال و 2 ماه)
سعيد عزتاللهي: اول اكتبر 1996 (20 سال و 8 ماه)
علي كريمي: 22 بهمن 1372(23 سال و 5 ماه)
عليرضا جهانبخش: 20 مرداد 1372(23 سال و 10 ماه)
مهدي طارمي: 18 ژوئيه 1992(24 سال و 11 ماه)
سردار آزمون: 11 دي 1373 (22 سال و 5 ماه)
يعني 8 نفر از 11 نفر!
آن 3 نفر ديگر در پستهايي هستند كه يك تيم «بايد» از عناصر باتجربه استفاده كند. مثل مدافع مركزي يا ژنرال خط مياني. نكته مهم ديگر كه كار كيروش را باارزشتر ميكند «تجربه» همين جوانهاست. جهانبخش جامجهاني قبل بوده و سردار 3 سال است فيكس تيم ملي است.
***
لپ كلام؛ كيروش تيمي ساخته كه همين الان لااقل 7 سال ديگر عصاي دست هر مربي است كه جاي او بيايد. يعني اگر در ادوار قبلي بعد از جام جهاني بايد خون تازه ميآورديم، كيروش اين كار را برايمان قبل از جام كرد!
در ادوار قبل مليپوشان رؤياي اروپا بعد از ويترين جام جهاني را هميشه از دست دادند. حسن نظري و ابراهيم قاسمپور اگر از زمانه گلايه كنند، از تيم 98 دايي و باقري قبل از جام لژيونر بودند و تنها مهدويكيا در 22 سالگي فرصت استفاده داشت. از تيم آلمان فقط به كشورهاي عربي ترانسفر داشتيم و از تيم برزيل هم همينطور! تازه دژاگه و قوچاننژاد هم به حوزه خليجفارس برگشتند اما...
* تيم فعلي چند لژيونر در اروپا دارد؟
* چند نفر بعد جامجهاني ميروند!
