تجربه نشان داده يكي از اشتباهات محاسباتي بزرگي كه در موارد مشابه چنين مقاطعي در فوتبال ما رقم خورده، اين بوده كه به محض صعود به تورنمنت بزرگي مثل جامجهاني از سوي تيم ملي، تمام تمركز، برنامهريزي و بودجه فوتبال صرف موفقيت اين تيم شده و اصل و ساختار فوتبال دستكم براي مدتي كوتاه فراموش ميشود. اين دوره با اقتدار صعود كرديم و حالا هدفهايي مثل صعود به مرحله حذفي جامجهاني به عنوان چشمانداز فوتبال ملي ايران تلقي ميشود، دورههاي بعدي هم با افزايش چشمگير سهميه آسيا عملاً مشكلي براي صعود به جامجهاني نخواهيم داشت. پس اين بار بهتر است طوري برنامهريزي كنيم كه اولاً اگر قرار است پولي به فوتبال تزريق شود، به «كل» فوتبال برسد و نه فقط به تيم ملي بزرگسالان، هرچند كه براي اين تيم موفق بايد «سرمايهگذاري ويژه» صورت گيرد. فدراسيون و حتي وزارت ورزش وظيفه دارند اين «بودجه مضاعف» براي تيم ملي فوتبال را تهيه كنند اما از منبعي كه باعث تضييع حق ساير قسمتهاي ورزش و فوتبال ايران نشود. وزارت نميتواند و نبايد بودجهاي بدهد كه باعث كم شدن بودجه ساير ورزشها و در نتيجه اعتراض آنها شود و فدراسيون فوتبال هم بايد به دنبال درآمدزايي از منابعي خارج از بودجه تصويب شده خود باشد تا بقيه اركان فوتبال در اثر نداشتن بودجه تحت تأثير قرار نگيرند. كسب درآمد از طريق اسپانسرهاي متنوعتر و با تعداد بيشتر، معقولانهترين راه در اين مقطع است، مقطعي كه تيم ملي به واسطه راهيابي به جامجهاني جذابيتهاي لازم را هم براي اسپانسرهاي داراي قدرت مالي، به دست آورده است. اگر ماجراي عدم همكاري آديداس با تيم ملي ايران قطعي شود، بايد از همين حالا يك نمره منفي را در كارنامه فدراسيون فوتبال ثبت كرد كه اسپانسري معتبر را چنين راحت از دست داده و احتمالاً بايد هزينهاي براي جبران آن بپردازد. براي تيم ملي ميتوان و بايد سرمايهگذاري ويژه كرد اما هيچكس حق ندارد از «بودجه محدود» و تصويب شده فوتبال و «ورزش ايران» بزند و فقط براي تيم ملي فوتبال بزرگسالان ايران، آن را هزينه كند.