به گزارش خبرورزشی،اين بدترين چيزي بود كه ميشد درباره ستاره واليبال ايران شنيد، ستارهاي كه رد پايش در تمام موفقيتهاي چند سال اخير واليبال ايران - غير از همين چند روز پيش كه لهستان را بدون او برده بوديم- ديده ميشود و نميتوان اغلب اين موفقيتها را بدون او حتي تصور كرد!

اما متأسفانه نظير اين تحليل طنازانه و شوخي تلخ، ديروز در فضاي مجازي فراوان ديده شد و همانها كه بعد از پيروزي مشهور بدون معروف مقابل لهستان، غيرمستقيم گفته بودند راه موفقيت واليبال از حذف برخي ستارهها ميگذرد، اين بار مستقيم بگويند ما كه بدون معروف، لهستان را برده بوديم، اين دفعه به معروف باختيم نه به لهستان! به فريادهاي او و به نفوذ او كه دوستانش هميشه بايد در تركيب باشند!

تحليل منصفانهاي نيست اما وجودش را نميتوان كتمان كرد. چه درست و چه نادرست، عدهاي از آن جمعيت ميليوني كه تا چند ماه قبل با شنيدن جمله كارشناسان واليبال؛ «معروف، مسي واليبال جهان است» به وجد ميآمدند، حالا معتقدند سعيد معروف و گروهي از ستارههاي تيم ملي كه بخشي از افكار عمومي آنها را باند معروف مينامند، عامل ناكامي تيم ملي در ليگ جهاني واليبال هستند.

البته كه صاحبان اين نگاه از معروف ايراد فني نميگيرند. آنها بر حسب شنيدههايشان ستاره واليبال را به دخالت در كار سرمربي متهم ميكنند. اين شائبه اولين بار وقتي پيش آمد كه در جريان يكي از بازيهاي تيم ملي، زمان سرمربيگري اسلوبودان كواچ، تلويزيون سعيد معروف را نشان داد كه سر ميرزاجانپور فرياد ميكشد و بعد به سمت سرمربي ميچرخد و دستور تعويض اين بازيكن را ميدهد. وقتي كواچ، ميرزاجانپور را بيرون كشيد و تا پايان آن بازي به ميدان نفرستاد، دخالت معروف در كار سرمربي از شائبه فراتر رفت.

اين شائبه زمان جانشين كواچ هم وجود داشت و حالا هم به صراحت گفته ميشود كولاكوويچ اصلاً نگاهي به برگههاي آناليز نمياندازد و خط ستارههاي تيم را اجرا ميكند! باخت سنگين مقابل لهستان شدت اين گفتهها را بيشتر كرد.

اگر اين شائبهها درست باشد، بايد وجود بازيكنسالاري در واليبال را پذيرفت. حالا بماند كه چند سال پيش هم رگهها و نشانههاي بازيكنسالاري از مشت واليبال بيرون زده بود... آنجا كه 3 ستاره تيم جفت پاي خود را در يك كفش كردند و گفتند تا پرونده شكايت ماليمان از باشگاه ... به جريان نيفتد، همراه تيم ملي به تورنمنت ... نميرويم و يا آنجا كه يك روزنامه ورزشي براي اولين بار از دستمزدهاي ميلياردي ستارههاي واليبال خبر داد و واليبالنويس اين روزنامه از ليست همراهان تيم در رقابتهاي قهرماني جهان خط خورد!

آنهايي كه ميگويند بعد از ولاسكو، ستارهمحوري و بازيكنسالاري در واليبال ايران ريشه دوانده، ادعا دارند هياهوي فوتبال باعث شده بازيكنسالاري واليبال پنهان بماند وگرنه اوضاع تيم ملي واليبال بيشباهت به سالهاي دور فوتبال ما نيست كه چند بازيكن خاص چيدمان تيم را تعيين ميكردند و در واقع واليبال نان هياهوي فوتبال را ميخورد و فقط كافي است يك ماه دوربينها و نگاهها روي اين ورزش باشد تا باندها و گروهها و دخالتها برملا شود!

بازيكنسالاري در ورزش البته چيز تازهاي نيست، به خصوص در فوتبال ما... خدا پرويز دهداري را بيامرزد كه با كمك فدراسيون فوتبال وقت مقابل بازيكنسالاري ايستاد و 14 بازيكن را كنار گذاشت. بعد از دهداري و تا قبل از ظهور كيروش، تيم ملي ما در مقاطع مختلف گرفتار اين معضل بود. قبل از دهداري هم بازيكنان سرمربي تيم را در سرويس بهداشتي رختكن حبس ميكردند و ارنج ميچيدند. بعد از او نيز كم و بيش شاهد دخالت بازيكن در كار سرمربي، دست بردن يك بازيكن خاص در ليست دعوتشدههاي تيم ملي، دودستگي علني مليپوشان در روزهاي منتهي به جام جهاني 98 و در جريان جام جهاني 2006 بوديم و فوتبال ما كم از اين اتفاق ضربه نخورد. حالا آيا نوبت واليبال است كه قرباني بازيكنسالاري شود؟

ما كه اميدواريم اين شائبهها صحت نداشته باشد اما كم نيستند كساني كه ميگويند واليبال اگر ميخواهد از قله پايين نيايد، بايد يكسري ستارهها كه تصور ميكنند از تيم بزرگتر شدهاند را كنار بگذارند. كيروش دقيقاً در تيم ملي همين كار را كرد كه امروز همچنان سواره است. مبارزه با بازيكنسالاري با مدارا و پنهانكاري و ترس نميشود. اگر در واليبال اين پديده نيست كه هيچ، اما اگر هست، بايد محكم ايستاد، تيم ملي را از ستارهها بزرگتر ديد و جايگاه سرمربي را از بازيكنان بالاتر كشيد.