در اين بازار داغ، خبر ملاقات قريبالوقوع سروش رفيعي با مديران پرسپوليس، گمانهزنيهايي مبني بر بازگشت او به جمع سرخپوشان را به همراه داشت و به همان اندازه كه عدهاي ترديد دارند سروش ميخواهد به خاطر گرفتن طلبش با پرسپوليسيها پاي ميز مذاكره بنشيند، عدهاي هم اميدوارند رفيعي از ماجراي ريزاسپور و رضاييان و طارمي درس گرفته باشد و قبل از آن كه از بازي براي تيم درجه دوم الخور در ليگ سطح پايين قطر پشيمان شود، به پرسپوليس برگردد. حالا چند روزي دوباره هواداران پرسپوليس در تب و تاب ماندن سروش ميافتند و رسانهها هم كه كاري جز انعكاس اخبار ندارند، لابد ميشوند مقصر! اين كه دليل اصلي سروش براي ملاقات با مديران پرسپوليس چيست، طي روزهاي آينده روشن ميشود اما پيش از اين هم بودند بازيكناني كه براي گرفتن مطالبات خود از باشگاه، ناچار شدند بگويند قصد ماندن داريم و همين كه پولشان را گرفتند، رفتند.

نميخواهيم وكيل مدافع بازيكنان باشيم و اخلاقي نيست چنين ترفندهايي براي گرفتن طلب را تأييد كنيم اما واقعاً چرا باشگاههاي ما، بازيكنان را به جايي ميرسانند كه براي زنده كردن پول خود دست به ترفند بزنند؟ باشگاهي كه نميخواهد 20 درصد مبلغ قرارداد بازيكن را بدهد، چرا همان روز اول بيست درصد پايينتر با او قرارداد نميبندد؟ چرا كاري ميكنيم كه با اعصاب هواداران بازي شود؟ نميگوييم اين دستمزدهاي ميلياردي حق فوتباليستهاست اما انصاف نيست باشگاه مبلغي را متعهد شود و بعد به تعهد خود عمل نكند! ما نميتوانيم از فوتباليست توقع رعايت اخلاق داشته باشيم اما به خودمان كه رسيد بداخلاقي و بياخلاقي كنيم.