بازيكن سرشناس به دفتر باشگاهش ميرود و بعد از يك ساعت مذاكره پشت درهاي بسته، موقع خروج از باشگاه به خبرنگاران ميگويد توافق نكردم و نميمانم. رسانهها هم به قصد اطلاعرساني، گفتههاي فوتباليست و خبر توافق نكردنش را منتشر ميكنند. بازيكن با همين خبر، باشگاه را تحت فشار ميگذارد و دو روز بعد با به كرسي نشاندن حرفها و شرطهايش قرارداد ميبندد، آن وقت رسانهاي كه گناهي غير از انتشار اصل خبر نداشت، متهم به حاشيهسازي ميشود و دشنام ميخورد... بازيكن ديگري رضايتنامه ميخواهد، ناسزايش به رسانهها ميرسد، بازيكن ديگري براي تيمش بازي درميآورد، اسم بدنامياش براي رسانهها ميماند! واقعاً نميدانيم اين وسط گناه رسانهها چيست كه بايد متهم به حاشيهسازي شوند. مگر ما سروش رفيعي را به الخور فرستاديم؟ مگر در ماجراي سروش كه يك ماه قبل نوشتيم او با همبازيانش در پرسپوليس خداحافظي كرده و امكان ندارد در پرسپوليس بماند، دروغي گفته بوديم كه مستحق سرزنش باشيم؟ در ماجراي كاوه رضايي كه بر اساس منابع خبريمان با اطمينان نوشتيم در استقلال نميماند و همان زمان متهم به حاشيهسازي شديم، چه قصوري از ما سر زده بود؟ يا فصل قبل كه طارمي و رضاييان ناگهاني به ريزاسپور رفتند و ناگهانيتر برگشتند، مگر ما غير از اطلاعرساني دقيق و انتشار صحيح اخبار، مرتكب اشتباهي شده بوديم؟!
گاهي اوقات دوستان خوبمان فراموش ميكنند رسانه كارش نوشتن همين خبرهاست. اين را البته مخاطبان وفادار خبرورزشي خوب ميدانند و ما هم پشتمان به همين همراهان هميشگي گرم است كه وقتي خبري را از منابع موثق ميشنويم، ديگر به تهمتها و ناسزاها فكر نميكنيم و خبر را منتشر ميكنيم. شك نكنيد، ما هم خيلي مواقع نميدانيم «نميمانم و نميبندم و دعوتنامه دارم و...» بازارگرمي براي رسيدن به پول بيشتر است اما ترجيح ميدهيم پيشداوري و تحليل نكنيم و فقط رساننده خبر باشيم. لطفاً رسانهها را به سمت خودسانسوري يا قصاص قبل از جنايت نبريد.
