كودك وقتي ميبيند كارهاي بزرگسالان را به او ميسپارند علاوه بر تلاش براي درست انجام دادن كارها، دقت عمل خود را هم تربيت و تقويت ميكند. هر دو اين اتفاقها سبب ميشود تا در نهايت كودك به اعتماد به نفس بيشتري دست يافته و بتواند در سنين بالا در اجتماع شخصيت شكل گرفتهاش را در چارچوب كارهاي بزرگتر جا بيندازد. چنين رفتاري در ردههاي پايه با بازيكنان فوتبال يا هر رشته ديگري جواب ميدهد. رسيدن به سطحي از توانايي و اطمينان كه بازيكن بتواند در رده نوجوانان با رده جوانان تنه به تنه شده و با بزرگتر از خودش بازي كند درست مصداق همان توجه به كودك و بزرگانديشي دربارهاش را دارد. اتفاقي كه ما در تيم ملي آلمان ديديم. آلمانها از سال 2006 كه در كشورشان نتوانستند جام جهاني را به دست بياورند سنگ بناي اين كار را گذاشتند. اعزام تيمهاي رده پايين به رده بالاتر به نوعي پرورش بازيكن براي شرايط سختتر هم هست. وقتي يك نوجوان بتواند 90 دقيقه دنبال توپي بدود كه يك جوان به دنبالش است اين قدرت را پيدا ميكند كه وقتي به سن جواني رسيد و خواست با يك جوان براي تصاحب توپ رقابت كند، هم تجربه چنين شرايطي را دارد و هم دو، سه سال پيش در آن وضعيت تمرين كرده و به راحتي از كنار جوان همسنش عبور ميكند. اين اتفاق تا جايي جواب ميدهد و بعد از سني مشخص، همه تواناييها با هم برابر ميشوند اما تا قبل از آن ميتوان با بهرهبرداري از چنين وضعيتي به مسيري گام گذاشت كه در آن آيندهنگري حرف اول و آخر را ميزند. اگر امروز تيم اميد ما با حضور بازيكنان جوان راهي جام آسيايي زير 23 سال ميشود نبايد باعث هراس ما باشد. اتفاقاً بايد اين رخداد خوب را مثبت دانست و آن را به فال نيك گرفت. اين اتفاق خوبي براي تيم ملي بزرگسالانمان هم هست. وقتي اين جوانان 19 ساله به سن 22 سالگي برسند ميتوانند در تيم ملي عصاي دست هر مربياي كه در رأس كادر فني تيم ملي است، باشند؛ اتفاقي كه اگر به يك چرخه دائم تبديل شود مادامالعمر فوتبال ايران را بيمه ميكند.