الان کیمیا را باید یک سرمایه ملی دید. این که وزیر ورزش شخصاً به عیادتش میرود و مسئولان ورزش با حضور در بیمارستان به او روحیه میدهند، عالی است اما کافی نیست. کیمیا را باید جدیتر زیر نظر داشت. بعد از کسب مدال برنز المپیک که با ارزشترین نشان ورزشی بانوان ایرانی بود، به همان اندازه که سیل تبریک و تشویق به سمت کیمیای تکواندو سرازیر شد، توقع از این جوان بالا رفت و قطعاً بار روانی این همه توقع برای دختر 20 ساله بیش از اندازه زیاد است. اول باید این وزنههای سنگین را از دوش کیمیا برداشت. آسیبدیدگی جسمانی چیزی نیست که دختر افتخارآفرین ورزش ایران را از پا درآورد. ضربخوردگی و آسیبدیدگی با ورزش گره خورده و اراده کیمیا و عزم او قویتر از آن است که حریف این صدمههای ورزشی و دردهای جسمانی نشود. باید روح و روحیه کیمیا را دید. باید او را به این باور رساند که تو همین حالا هم برای خانوادهات، برای خانواده ورزش و برای مردم ایران قهرمانی و حتی اگر همین امروز با ورزش خداحافظی کنی، تاریخ تو را از یاد نمیبرد. باید کیمیا را از لحاظ روحی، از این همه توقع رها کرد. آن وقت این دختر سالهای سال عامل افتخار و غرور ما میشود، همانطور که پیش از این شد.