طي ساليان اخير، تئوريسينهاي يك جريان فكري خاص و انحصارطلب خيلي تلاش كردند فوتبال و اهالياش را از مردم جدا كنند و ميان اهالي فوتبال با اقشار مختلف جامعه، مرز بكشند تا به قصد زدن فوتبال و كمرنگ كردن مطالبه عمومي جامعه كه ميخواهد ورود بانوان هم مثل آقايان به ورزشگاهها آزاد شود و فضاي فوتبال فرهنگي باشد، فوتباليستها را جدا از غم و درد مردم بدانند اما اين بار هم مثل فاجعه منا، مثل حادثه پلاسكو، سانحه قطار تهران - مشهد، آوار معدن گلستان، در ماجراي قتل غمانگيز آتنا، اهالي فوتبال با خانواده اين قرباني بيگناه و مردم داغدار ايران همدردي كردند.
وقتي از فوتباليستها به خاطر برخي ناهنجاريها و برخي رفتارهاي غلط انتقاد ميكنيم، انصاف حكم ميكند اين مردمداريشان و اين كنار مردم بودن آنها و با مردم بودنشان را هم ببينيم. شما هم لطفاً اسم اين كار را سوار شدن روي موج نگذاريد. يادمان باشد ستارهها و چهرههاي فوتبال هم از جنس خودمان هستند، آنها هم در اين جامعه رشد كردند، در همين جامعه زندگي ميكنند و مثل خود ما خواهر و دختر و خانواده دارند. حالا اگر اين وسط چندتايشان با نگاه از بالا به پايين مردم را ميبينند يا به غلط فكر ميكنند چون پول دارند، ميتوانند هر طور دلشان خواست در جامعه رفتار كنند، نبايد تمام اهالي فوتبال را غريبه از غم مردم ديد.
قتل ناجوانمردانه آتنا ثابت كرد فوتباليها دور از اين جامعه نيستند اما كاش ستارههاي فوتبال ما در صف اول ريشهكن كردن فقر فرهنگي بودند تا جلوي اين ماجراهاي غمانگيز گرفته شود. كاش ما هم بلد بوديم از شهرت ستارههايمان براي ريشهكن كردن فقر فرهنگي استفاده كنيم تا آيندگان از روي اين فجايع درباره نسل ما «بد» قضاوت نكنند. كاش با فوتبال به جنگ فقر فرهنگي ميرفتيم.
