بحث فقط تقاضای میزبانی نیست. بلکه وقتی کاری می کنیم باید در قبالش مسولیت پذیر هم باشیم.

اگر در آسیا کشورهایی مانند ژاپن و تایلند برای میزبانی تلاش می کنند به این دلیل است که در زمینه سخت افزاری مشکل خاصی ندارند.

ژاپن یک کشور ابر پیشرفته است. تایلند در مسیر پیشرفت قرار دارد و درآمدهای سرشار این کشور در صنعت توریسم حتی با درآمدهایی نفتی ما قابل مقایسه است.

آنها پول خود را در ورزش هزینه می کنند. سالن می سازند،کمپ های بزرگ در دست احداث دارند و در نتیجه ظرفیت برگزاری رقابت های جام جهانی را دارند.

این که تصور کنیم با گرفتن حق میزبانی فوتسال جهان می توانیم در مسیر توسعه امکانات سخت افزاری گام برداریم یک توهم است؛

تا منابع دولتی و فعالیت بخش خصوصی وجود خارجی نداشته باشد رخ دادن چنین اتفاقی محال است.

تقاضای میزبانی برای رقابت های جام جهانی فوسال در 2020 البته یک یک تفکر ایده آل است. ایده السیتی فکر کردن بد نیست اما هر کاری منهای آنچه خیال انگیز است نیاز به ضمانت اجرایی دارد.

در تهران که پایتخت ایران است شاید فقط یک سالن سرپوشیده ورزشگاه آزادی مناسب برگزاری این رقابت هاست. 

می دانیم که کفاشیان به شهرهای دیگر حتی فکر هم نمی کند چون اگر فقط به سالن یکی از شهرهای اطراف تهران سری بزند با فاجعه ای روبرو می شود که میزبانی جام جهانی از یادش می رود.

فرض کنیم اصلا کنفدراسیون فوتبال آسیا به میزبانی ایران در همین روزهای آینده راضی شود. گیریم که ما میزبان جام جهانی 2020؛ آیا در کمتر از دو سال می توانیم حداقل صاحب دو سالن مدرن و استاندارد شویم؟ صادقانه پاسخ بدهید آیا می توانیم؟