به گزارش خبرورزشی، زماني كه ونوس ويليامز براي اولين بار (سال 2000) قهرمان رقابتهاي تنيس ويمبلدون شد، گاربينيه موگوروسا تازه 6 سالش شده بود. حالا 17 سال بعد از آن قهرماني، ونوس ويليامز يك بار ديگر به فينال تورنمنت ويمبلدون رسيده بود تا در سن 37 سالگي به مصاف تنيسباز اسپانيايي برود كه 14 سال از خودش كوچكتر بود؛ البته گاربينيه براي ونوس تنيسباز چندان ناشناختهاي نبود؛ او پيش از اين 4 بار به مصافش رفته بود كه سه بار اول را راحت برنده شده بود و آخرين جدال كه مربوط به تورنمنت رم بود را به رقيب جوانش واگذار كرده بود.
ونوس در رقابتهاي امسال، جايي كه خواهرش به دليل باردار بودن نتوانست شركت كند، خوش درخشيد؛ او 6 بازي قبل از ديدار نهايي را بدون اينكه حتي يك ست به رقبا بدهد، برنده شد ولي در فينال سناريو برايش كاملاً متفاوت پيش رفت؛ به عبارت سادهتر اين گاربينيه بود كه كار را براي ونوس دشوار كرد. ست اول اين بازي اگرچه پاياپاي پيش رفت و گاربينيه در تاي بريك 7 بر6 به برتري رسيد ولي در ست دوم، دختر بزرگ خانواده ويليامز كوچكترين حرفي براي گفتن نداشت و بازي را 6 بر صفر واگذار كرد! گاربينيه فقط به 26 دقيقه زمان در ست دوم نياز داشت تا به دومين افتخار مهم زندگياش برسد. او پيش از اين سال 2016 در گرنداسلم رولان گروس توانسته بود اولين قهرماني ماژورش را به دست بياورد و حالا هم با شكست دادن يكي ديگر از اعضاي خانواده ويليامز توانست اولين قهرمانياش در ويمبلدون و در مجموع دومين قهرمانياش در رقابتهاي گرنداسلم را به دست بياورد؛ هرچند كه او هنوز راه زيادي براي رسيدن به 7 عنوان قهرماني ونوس ويليامز در گرنداسلمها دارد. موگوروسا كه از فتح دومين قهرمانياش در رقابتهاي ماژور خرسند بود، در گفتوگوي كوتاه با خبرگزاري فرانسه، درباره قهرماني و حس اين جام صحبت كرد.
* شكست دادن خواهران ويليامز در فينال گرنداسلمها چه حسي دارد؟
وقتي فهميدم ونوس ويليامز فيناليست شده، بيصبرانه منتظر اين بودم كه خودم را به ديدار نهايي برسانم و با او بازي كنم. مردم شگفتزده ميشدند وقتي چنين چيزي را درباره سرنا قبل از رولانگروس 2016 هم گفتم. براي من شكست دادن اين خواهران در فينال يك چالش بزرگ است چون كلاً با نگاه كردن به بازيهاي اين دو از تلويزيون بزرگ شدهام. البته من دو برادر هم دارم و بازيهاي بخش مردان در تنيس را هم دنبال ميكنم ولي ديدن اين موضوع كه خواهران ويليامز ميتوانستند اين همه جام ببرند، خيلي تحت تأثيرم قرار ميداد! حالا هم حس فوقالعادهاي است كه آدم ميتواند خودش را همرديف تنيسبازهايي قرار دهد كه يك عمر تحسينشان كرده است. البته شكست دادن آنها هم هميشه هيجانانگيز است.
* وقتي جوانتر بوديد، آرزوي بردن ويمبلدون را داشتيد؟
اوايل، بازي كردن روي چمن را دوست نداشتم. خيلي برايم سخت بود خودم را با اين سطح وفق دهم. زمان زيادي برد تا به خودم بقبولانم براي بازي كردن روي چمن مشكلي ندارم و خودم را سازگار كردم. خب، براي اولين بار كه به فينال ويمبلدون (2015) رسيدم، ديگر همه چيز برايم تغيير كرد. به خودم گفتم: «حالا ديگر غرولند كردن را بايد كنار بگذاري چون خيلي خوب با اين زمينهاي چمني كنار آمدهاي». از آن به بعد واقعاً دوست دارم روي چمن بازي كنم و به مسائل از زاويه مثبت نگاه كنم. الان ديگر با گذشته تفاوت زيادي دارد.
* دفاع از عنوان قهرمانيتان در رولانگروس كار سختي به نظر ميرسيد. حالا سال آينده در شرايطي بايد به لندن برگرديد كه مدافع عنوان قهرماني ويمبلدون هستيد. چنين تجربهاي شما را مصممتر ميكند؟
راستش سخت است. قهرمان شدن خوب است ولي وقتي قرار است از عنوان قهرماني دفاع كني، كار سخت ميشود. ميدانيد كه بايد بازيهاي زيادي را ببريد تا به هدف برسيد. خوشحالم كه در چنين شرايطي قرار ميگيرم. البته بيشتر از همه از اين خوشحالم كه توانستم يك گرنداسلم ديگر را هم ببرم. اين موضوع واقعاً كار دشواري است. اين قهرماني ارزش زيادي براي من دارد و اعتماد به نفس زيادي هم به من ميدهد.
