سهميه را از زير پاي فيل درميآوريم و در اختيار تيمهايي ميگذاريم كه اصلاً تعريف درستي از باشگاه ندارند و كوچكترين شباهتي به يك باشگاه حرفهاي ندارند. همين فصل پيش با سلام و صلوات و با التماس تيمي از دست رفته را وادار كرديم به خاطر آبروي فوتبال مملكت ميدان را خالي نكنند و آخرين بازي خود را برگزار كنند. اين اتفاق ما را متقاعد نكرد و انگار قرار است همين ماجرا به شكلي ديگر تكرار شود. روز جمعه كه ريخت و قيافه نفت را ديديم، متأسف شديم؛ متأسف از اين بابت كه اين تيم با اين بضاعت اندك و بدون صاحب قرار است به عنوان نماينده فوتبال باشگاهي ما به آسيا برود؛ تيمي كه خوب بود، خوب بازي ميكرد و شرايط مناسبي داشت و به لحاظ سوءمديريت به اين وضعيت تأسفانگيز افتاد.
ما براي تقويت تيمهاي خود ارادهاي نداريم و اين باشگاهها را با دست بسته به مصاف حريفان مايهدار و با بضاعت ميفرستيم، توقع به جا مردم را هم ناديده ميگيريم. سال به سال اين كمتوجهي و سهلانگاري تكرار ميشود. گاهي ما به ميل و اراده خود ميكوشيم تا اين تيمها را تقويت كنيم اما با تصميمهاي ناشيانه اسباب ضعف آنها را فراهم ميكنيم. شرايط حاكم بر نفت تصديق ادعاي بالاست و بايد فكري براي تيمي كرد كه برابر پرسپوليس آمده بود تا بد نبازد اما در طول 90 دقيقه «پخ» به دروازه پرسپوليس نكرد. تصور كنيم اين تيم نفت با اين بضاعت و اين بنيه دفاعي برابر تيمي از باشگاههاي متمول كشورهاي ديگر قرار بگيرد و افتضاح بازي استقلال و العين تكرار بشود، فرداي آن روز همه لب به اعتراض ميگشايند و علم مخالفت برميدارند. بياييد تا آن فاجعه تكرار نشده فكري به حال اين نماينده بيسر و صاحب بكنيم.
