و جالب اينكه همين باشگاهها مديراني داشته و دارند كه با علم بر اين همه بدهي از سنوات گذشته تا امروز همچنان قراردادهاي ميلياردي ميبندند!
به ما آموزش دادهاند هر بار بازيكني از باشگاه سابق خود به دليل وصول نشدن مطالباتش شكايت ميكند، به ياد رگ غيرت و تعصب خود بيفتيم.
خب امروز ما به خاطر شكايت آندرانيك تيموريان از استقلال بايد غيرتي شويم؟ مگر تيموريان خواستهاي ماوراي آنچه در قراردادش ذكر شده از استقلال دارد؟
استقلال يا نبايد آن قرارداد كذايي را با آندو منعقد ميكرد يا حالا كه همه چيز روال طبيعي و سيكل قانونياش را طي كرده، بايد پول اين بازيكن و هر بازيكن ديگري را بدهند.
امين حاجمحمدي كه امروز مطالباتي بالغ بر يك ميليارد از استقلال دارد، هرگز با ارعاب، تهديد و خشونت استقلالي نشد؛ بلكه استقلاليها با رضايت او را به اين تيم آوردند؛ حالا كه حاجمحمدي پولش را ميخواهد، كجا هستند آن دوستاني كه چنين قراردادي با او امضا كردهاند؟
پرسپوليس به دليل بدهيهاي وحشتناك خارجي و داخلي در آستانه يك جنجال و كشمكش داخلي است. بخش حقوقي باشگاه معترف به شكست در پرونده مانوئل ژوزه است. روزي كه ژوزه از حضور در تمرينات منع شده بود و با دوربين فيلمبرداري به هتل محل اقامت پرسپوليس رفت، بايد ميدانستيم و ميفهميديم او چرا خونسرد است.
وقتي با مربيان و بازيكنان خارجي بيتوافق صيغه جدايي ميخوانند، نتيجهاش همين ميشود كه ملاحظه ميكنيد.
بحث ما باشگاههاي بيمسئوليت هستند. باشگاههايي كه فوتبال ايران را در يك شرايط سخت و پرمخاطره قرار دادهاند. باشگاههايي كه مربيان ايراني براي كار كردن در آنها حتي حاضرند دنگ همكارشان را بزنند اما نيمكت آن تيم را از دست ندهند.
ماجراي ما با باشگاههاي بدهكاري است كه هر ساله بدون تسويهحساب قراردادهاي گذشته، ميليارد ميليارد بدهي جاري انباشته ميكنند و باعث ميشوند تا ارگانهاي خارجي به آنها هشدار بدهند.
از ما گفتن بود؛ تا چند سال ديگر به خاطر اين بدهكاريهاي غيرسازمانيافته هيچ اثري از فوتبال ايران نخواهيم ديد. مادامي كه باشگاههاي بيتعهد به فعاليت خود ادامه بدهند، فوتبال ما از بين خواهد رفت...
