این فقط یکی از هنرهای کی روش است؛ هنر مهمتر او که قابل ذکر و خاص است اما می تواند این باشد؛
«از بین بردن حسادت و کینه میان بازیکنانی که هم پست هستند؛ در عین حال که فضای رقابتی میان آنها شکل می گیرد.»
آیا این خود یک هنر بی بدیل نیست؟
هیچ کدام از ملی پوشان در پست های مختلف دشمنی با هم ندارند. اتفاقا بر عکس؛ دوستی عمیقی میان بازیکنان شکل گرفته که از جمله می تواند این رفاقت را بین سردار آموزن،علیرضا جهانبخش و کریم انصاری فرد جستجو کرد.
در چینش های مختلف و متنوع کی روش برای تیم ملی مشخص نیست کدامیک از این بازیکنان به میدان می روند اما هر 3 مهاجم تیم ملی با یکدیگر رفاقت نزدیک دارند. سر به سر هم می گذارند و شوخی می کنند؛ آن هم با حفظ حریم ها و حرمت ها...
جهانبخش می گوید بزرگترین هنر کی روش،مدیریت است و چنان که می دانید مربیگری قبل از این که علم باشد بی گمان در مدیریت خلاصه می شود.
هر مربی باید یک مدیر ذاتی باشد. مدیران موفق عموما مادرزاد مدیر هستند و کی روش این ویژگی را به ارث برده است؛
بازیکنان تیم ملی می دانند یک حرکت یا حرف اضافه باعث می شود تا از تیم ملی خط بخورند. کی روش آنها را این گونه توجیه کرده . ضمن حفظ فضای رقابتی میان بازیکنان در تمام پست ها کاری کرده تا آنها از کنار هم بودن لذت ببرند... در تیم ملی خبری از کینه و دشمنی نیست.
کی روش ملی پوشان ما را حسود بار نیاورده...
