در اين سالها خيلي اتفاقات مثبت در فوتبال حرفهايمان رخ داده است. يكي از مهمترين آنها تجهيز استاديومهاست. حرفهاي شدن فوتبال كمك كرده تا استاديومهاي ايران يكي، يكي از نظر رختكن و دوش و ساير مسائل به شكل آبرومندانهاي تغيير كنند. يادم ميآيد آن سالها كه ما براي بازي به كشورهاي ديگر آسيا ميرفتيم وقتي به استاديومهاي آن كشورها وارد ميشديم حسرت ميخورديم چرا رختكنشان تا آن حد تميز است؟ چه تهويه خوبي دارد...  چه دوش و حمامهاي مرتبي دارند...  و از اين مسائل، ولي در ايران امكانات به اين اندازه نبود. البته طبيعي هم بود كه ما در آن روزها كه كشور درگير جنگ بود شرايط سختي را سپري ميكرديم ولي با اين همه باز هم بايد به مسئولان ورزش و البته فدراسيون دست مريزاد گفت كه توانستند ظرف اين 16، 17 سال اخير تا اين اندازه امكانات را بهبود ببخشند. مدتي قبل كه به استاديوم آزادي رفته بودم و ديدم ورزشگاه را كامل با صندلي مجهز كردهاند خيلي خوشحال شدم. احساس غرور كردم. از اينكه يك چنين ورزشگاهي داريم. ولي كاش خودمان هم به فكر بيفتيم و براي ساختن و تجهيز كردن ورزشگاههايمان اقدام كنيم. اينكه AFC به ما فشار وارد كند و تهديد شويم كه اگر اسكوربورد نداشته باشيم مجوز حرفهاي به باشگاهمان نميدهند خوب نيست. گرچه نگاه ما از نظر درآمدزايي در فوتبال هنوز به سطح ليگهاي حرفهاي اروپا و حتي برخي كشورهاي همين آسيا هم نرسيده است ولي ميتوانيم با پتانسيلي كه در ايران داريم به اين خواسته به حق باشگاهها هم برسيم. اگر در ليگهاي اطراف و حوزه خليج فارس نگاه كنيم ميبينيم كه به زور 2 هزار نفر تماشاگر براي ديدن بازيهايشان به استاديوم ميروند ولي در ايران زير اين تعداد براي بازيها نميروند. حتي بازي تيمهاي بدون تماشاگر ما مثل پيكان و سايپا هم بالاي 2 هزار نفر تماشاگر دارند. با اين پتانسيل بالا بايد حق پخش و تبليغات دور زمين را با باشگاهها سهيم شوند تا باشگاهها هم جان گرفته و بتوانند براي رونق فني و ساختاري فوتبال اقدام كنند.