حتي بعضي از آنها كه چند سال قبل با ارقام ميلياردي و نجومي در فصل نقل و انتقالات جابهجا شده و به تعبيري بمب محسوب ميشدند امروز در شرايطي قرار گرفتهاند كه حتي نسبت به دريافت حقوق اوليۀ خود از باشگاه آشفتۀ نفت ترديد فراوان دارند. به ياد آوريد زماني كه سردار رويانيان، محسن بنگر را به پرسپوليس آورد عجب شكار بزرگي محسوب ميشد و امروز بنگر از پرسپوليس رانده و از تراكتور مانده شايد از سر ناچاري به نفت تهران پيوسته است. يا هاشم بيكزاده كه روزگاري در استقلال توپ ميزد و مشتريان پرشماري داشت وضعيتي مشابه دارد اما چه ميشود كرد؟ اين رسم روزگار است؛ تا بوده، همين بوده و در آينده نيز همين خواهد بود؛ گهي پشت به زين و گهي زين به پشت... نكتۀ قابل توجه اينكه علاوه بر بازيكنان قهرمان فصل قبل جام حذفي كشور سرمربي آنها نيز شرايطي مشابه دارد. حميد درخشان بعد از دوران بازيگري كه در كلاس بالايي بازي ميكرد و يك دورۀ كوتاه مربيگري در پرسپوليس كه توفيقات محدودي به دست آورد سالهاست در عرصۀ مربيگري آن چنان كه بايد نتوانسته سري ميان سرها دربياورد. از همين رو شايد اگر شرايط مالي نفت اين چنين نبود مديران باشگاه هيچگاه سراغ وي براي سپردن هدايت تيمشان نميرفتند اما دست روزگار مربي و بازيكناني را كنار هم قرار داده كه دوران دبدبه و كبكبۀ آنها به سر آمده و اكنون به دنبال احياي مجدد خود هستند. حالا مجموع اين افراد در يك بده و بستان متقابل قرار گرفتهاند؛ نفت فرصت حضور در ليگ برتر و ليگ قهرمانان آسيا را براي عرضۀ مجدد تواناييهاي بازيكنان و مربيان افولكرده فراهم كرده است و در مقابل آنها بايد شرايط مالي و نداريهاي نفت را تحمل كنند. به نظر ميرسد اگر طرفين ماجرا براي مدتي كاستيها و محدوديتها را تحمل كرده و بدون غرولند كردن و با انگيزۀ حداكثري در مسير احياي خود و تيمشان و با هدف حضور آبرومندانه در ليگ برتر و باشگاههاي آسيا تلاش كنند ميتوانند شاهد اتفاقات خوبي باشند.