۰
زمان مطالعه: ۱ دقیقه

امروز سالگرد دومین قهرمانی استقلال در جام باشگاه های آسیا است. افتخاری که فوتبال ایران را در اوج قرار داد، استقلال را تبدیل به پر افتخار ترین تیم ایرانی تاریخ در آسیا کرد و همچنین آخرین افتخار بزرگ ما در سطح باشگاهی آسیا را رقم زد.

چرا دیگر در فوتبال باشگاهی آسیا قهرمان نمی شویم؟

به گزارش خبرورزشی، در تاریخ 7 مرداد ١٣٧٠ استقلال در فینال جام باشگاه های آسیا در بنگلادش موفق شد مقابل لیائونینگ چین به برتری 2 بر یک برسد و بر بام آسیا قرار بگیرد. رضا حسن زاده و صمد مرفاوی گلزنان استقلال در این روز تاریخی بودند در حالی که تمام افتخارات ممکن در این رقابت ها نیز به استقلالی ها تعلق گرفت. صمد مرفاوی آقای گل رقابت ها شد، مجید نامجومطلق عنوان تکنیکی ترین بازیکن را به دست آورد، عباس سرخاب بهترین بازیکن لقب گرفت و احمد رضا عابدزاده نیز به عنوان گلر برتر این رقابت ها شناخته شد.
در تیم رویایی استقلال در آن سال این بازیکنان حضور داشتند: احمدرضا عابدزاده، حمیدرضا بابازاده، شاهرخ بیانی، شاهین بیانی، فرشاد فلاحتزاده، رضا حسنزاده، مهدی فنونیزاده، امیر موسوینیا، صادق ورمزیار، رضا نعلچگر، جعفر مختاریفر، امیر قلعهنویی، رضا احدی، میرشاد ماجدی، ایمان عالمی، عبدالصمد مرفاوی، عباس سرخاب، عبدالعلی چنگیز، مسعود غفوریهای اصل، ناصر عباسی، مرحوم امیر دولتآبادی، خسرو پارسا و مجید نامجو مطلق. سرمربیگری تیم نیز بر عهده منصور پورحیدری بود.
کسب قهرمانی در آسیا استقلال را تبدیل  به یکی از پر افتخارترین تیم های تاریخ آسیا کرد اما از طرفی پرونده افتخار آفرینی ایران در سطح باشگاهی آسیا در همان سال برای ما بسته شد و پس از گذشته 26 سال هنوز یک باشگاه ایرانی موفق نشده عنوان قهرمانی جام باشگاه های آسیا را به دست آورد. این رقابت ها چند سالی است با عنوان لیگ قهرمانان آسیا برگزار می شود و با وجود اینکه فینالیست هایی همچون سپاهان و ذوب آهن را در طول این سال ها در این رقابت ها داشتیم هرگز موفق نشدیم قهرمانی در سطح باشگاهی آسیا را در 26 سال اخیر تجربه کنیم.
در حقیقت تمام افتخارآفرینی فوتبال ایران در سطح باشگاهی به خاطرات پیوسته است. تیم های ایرانی روزگاری در آسیا از مدعیان جدی بودند اما حالا فاصله ما در رقابت با تیم های مطرح آسیایی نجومی شده و هیچ تیم ایرانی قدرت به دست آوردن جام در آسیا را ندارد. به نظر می رسد چنین وضعیتی ریشه در چند عامل داشته باشد. عواملی که فاصله ما را با تیم های مدعی در آسیا نشان می دهد. باشگاه های آسیایی نزدیک به دو دهه است با متد روز فوتبال پیش می روند. چه به لحاظ باشگاه داری، مدیریت، پرداخت ها به بازیکنان و چه به لحاظ جذب بازیکن و انتخاب کادر فنی. در میان تیم های مطرح آسیایی معیارهایی حرفه ای برای این موارد وجود دارد اما برعکس در فوتبال ما بدون هیچ گونه حساب و کتابی یک تیم بسته می شود و هیچ برنامه ریزی دراز مدتی برای رسیدن تیم های ایرانی به سطح اول فوتبال در آسیا تا امروز انجام نشده است.
امروز تیم های ایرانی باید در انتظار این باشند تا شاید چند سال بگذرد و شانس حضور در جمع 4 تیم نهایی را پیدا کنند. حضور در فینال این رقابت ها تبدیل به رویایی دست نیافتی برای تیم های ایرانی شده است. تمام تمرکز مدیران فوتبال روی این مسئله است که ایران 4 نماینده خود را در آسیا داشته باشد اما هیچ از خود پرسیده اند که این چهار نماینده با چه هدفی در این رقابت ها حاضر می شوند. نزدیک به دو دهه است که اوج رقابت ایرانی ها در آسیا به مرحله گروهی بر می گردد و زمانی که کار به دیدارهای حذفی می رسد، نمایندگان کشورهای دیگر هستند که مقابل ما به برتری می رسند و در چنین دیدارهایی است که  فاصله نجومی ما با هم قاره ای ها مشخص می شود.
اگر باشگاه های ایرانی قرار است تبدیل به مدعیانی جدی در آسیا شوند اول از همه نیاز به تغییرات بنیادین در فوتبال ما وجود دارد. تردیدی نیست در فوتبالی که مطرح ترین باشگاه هاییش با بدهی های نجومی و پرداخت های عقب افتاده بازیکنان وارد رقابت در آسیا می شوند نباید هم حرفی برای گفتن داشته باشند. گاهی رقم پرداختی برخی باشگاه های آسیایی برای خرید چند بازیکن به اندازه بودجه کل فصل نماینده ایران در این رقابت هاست. در چنین شرایطی چگونه می توان انتظار قهرمانی در آسیا را از تیم های ایرانی داشت؟ فوتبال ایران سال هاست بر اساس یک فرمول همیشگی و کهنه اداره می شود و تا زمانی که این روش تغییر نکند تغییری نیز در عملکرد نمایندگان ایران در آسیا رخ نخواهد داد و قهرمانی آسیا برای ما در حد رویایی دست نیافتنی باقی خواهد ماند.

وب‌گردی و دیدنی‌های ورزش

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha

پربازدید امروز

آخرین خبرها

منهای ورزش

بازرگانی