یکی از تیترهای اصلی صبح امروز روزنامه گل به حجت السلام علیپور اختصاص داشت. او که با عنوانی شبیه به این:«مسئول کمیته صیانت از اخلاق حرفهای» اگر اشتباه نکنم، البته، در سازمان لیگ برتر فدراسیون فوتبال مشغول کار است. با وجود رکن قضایی کمیته انضباطی، شاید مسئولیت استاد چیزی شبیه همان واژه مدیر فنی از دیدگاه علی پروین باشد؛ یعنی کشک! اما به هر حال استاد هر از چند گاهی جملاتی میگوید که واقعا شگفتیساز میشود.
در ماجرای بازی منحوس مسعود شجاعی و احسان حاجصفی، فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش بیشک یکی از بهترین تصمیمهای تاریخشان را گرفتند. ضمن محکوم کردن این رفتار که از سوی همه ما هم محکوم است، خواستار رسیدگی به پرونده در حضور خود بازیکنان شدند. چون بازیکنان تاکید دارند به اجبار تن به چنین اقدامی دادهاند و حالا هم تقریبا همه میدانیم بازی نکردنشان میتوانست محرومیتهایی بینالمللی برایشان به همراه داشته باشد و حالا هم محروم شدنشان از سوی ما، میتواند مشکلاتی را برای فوتبال ملیمان ایجاد کند. بخصوص که صهیونیستها دنبال چنین بهانههایی میگردند تا علیه ما توطئه کنند. بیدلیل هم نیست که مسئولان فدراسیون فوتبال این قدر با احتیاط سخن میگویند.
درحالی که تاج، رکن اخلاق فدراسیون و حتی مسئولان وزارت ورزش در سکوت مطلق سعی میکنند آرامش را چاشنی ماجرا کنند و با عقلانیت، گزک دست دشمنان ندهند، جناب آقای علیپور سخن گفتهاند. گفتهاند که با کیروش برای محرومیت احتمالی رایزنی شده که قطعا هم این کار شده اما چرا باید ایشان در این فضا رسانهایاش کنند؟ که بگویند من از خیلی اتفاقات اطلاع دارم؟ در شرایطی که مسئول حراست وزارت ورزش برای واکنش هماهنگنشدهاش در این باره ناچار به اصلاح گفتههایش میشود و ساکت دبیرکل فدراسیون فوتبال درباره احتمال محرومیت پاسخ نمیدانم میدهد تا هم زمان خریده باشند برای وقتی که همه جوانب سنجیده شود، چرا استاد حرف میزند؟
حالا این بخشی از گفتههاست که درباره موضع تنبیهی درباره این دو ملیپوش است. بخش بدتر اما جایی است که استاد گفته اگر این دو بازی نمیکردند برایشان پاداشی معادل ۸۰۰ میلیون تومان یا یک آپارتمان در نظر گرفته میشد! البته نگفتهاند از کجا و با کدام بودجه؟ اصلا نگفتهاند که چرا؟ اگر باور داریم و آرمانی بر این باوریم که ما این رژیم غاصب را به رسمیت نمیشناسیم، چرا پس باید برای ترغیب ورزشکارمان به این عقیده پاداشی حدود سه برابر یک قهرمانی در المپیک بدهیم؟ مایی که برای مبارزه نکردن با ورزشکاران این رژیم، هر بار بهانهای چون مصدومیت میتراشیم تا یارمان مصدوم شود و تکتکمان بر این باوریم این غاصبین قدس را به رسمیت نمیشناسیم، اصلا چرا باید به کسی برای کاری که میگوییم ارزش و اعتقادمان است، پاداش بدهیم. اگر وظیفهاش بوده، چرا یک وظیفه را این چنین برایش پاداش نقدی میتراشیم. آن هم چنین رقم بزرگی؟ با چه متری و از کدام بودجه؟ یا این عدد را همین طوری گفتهاید؟
یک بار برای آرش میراسماعیلی پاداش ۱۲۵ میلیونی قهرمانی المپیک را ورزش ایران پرداخت تا او پاداش مبارزه نکردن با حریفش را بگیرد اما آرش دیگر هیچوقت به پاداشی برای هیچیک از مبارزاتش حتی نزدیک هم نشد چون اصلا نتوانست عنوانی چون قهرمانی المپیک به دست بیاورد و همان زمان هم بسیاری اعتقاد داشتند اگر کسی برای باورش و برای ارزشهایش کاری را انجام داده، نباید با متر پاداش مادی این چنین تحت تاثیر قرارش داد و این بار هم به نظر میرسد دوستان ارزشمدار ما هنوز روی باوری که باید از درون هر بچه ایرانی فوران کند، رقم مادی میگذارند و ته همین نگاه مادی میشود جایی که امروز هستیم و این بچهها به وقت اجبار حاضرند تن در دهند به اتفاقی که افتاده است.
برادر عزیز، جناب آقای علیپور صرف نشان دادن اطلاعات همیشه هم خوب نیست و دردی را دوا نمیکند، دوست مومن.
فرهاد عشوندی
