عمري كه در تحريريهها گذشت و موهاي سياهي كه سپيد شد. عمر اين روز به قدر چند تا دسته گل و چند تماس تلفني است و بسيار كوتاهتر از حدي كه تصورش را ميكنيم. گويي هفدهم مرداد كه به شامگاه ميرسد، خودمان هم باورمان ميشود كه همه سهممان از تقويمها همين يك روز است و خيلي زودتر از آنچه كه بايد، تمام ميشود. مثل همان شعر قيصر كه ميگفت: «ناگهان چقدر زود، دير ميشود.»امروز ناخودآگاه ياد دوستان و اساتيدي ميافتيم كه حالا ديگر در كنارمان نيستند اما يادمان نرفته كه در كنارشان زندگي كرديم و خبرنگار شدنمان را مديون بعضي از آنها هستيم. جدا از عزيزاني كه هميشه يادشان برايمان زنده است، بودند عزيزاني كه پارسال روز خبرنگار را كنارشان جشن گرفتيم اما امروز در هر مراسمي كه براي تجليل از اصحاب فقيد رسانههاي ورزشي برگزار شود به جاي خودشان، عكسي با روبان سياه خودنمايي ميكند و با ديدن آن بغض گلويمان را ميفشارد. آنهايي كه بودند اما حالا بايد به نبودنشان عادت كنيم. آنهايي كه نبودنشان عادت نميشود اما بايد فقدانشان را تحمل كنيم. آنهايي كه سال قبل با هم در مورد مشكلات خبرنگاري حرف ميزديم اما امسال بايد در كنار همه مشغلههاي كاري، حسرت نبودنشان را هم بخوريم. روز خبرنگار پارسال تا امروز ملكالموت اصحاب رسانه ورزشي را تنها نگذاشت و گذرش به كوچه ورزشيهاي مطبوعات هم افتاد تا استاد عطاءا... بهمنش ديگر كنارمان نباشد، عباس عبدالملكي عزيز ديگر روز خبرنگار را كنارمان جشن نگيرد، عبدالقدير آبپرور را ديگر با آن لبخندهاي هميشگياش نبينيم و البته عليرضا سلطاني عكاس پرتلاش و مؤدب هم كه بارها ورزشيها را در قاب خودش جمع كرده بود، حالا ديگر كنارمان نيست و در قاب آسمان جا گرفته است. حالا اين چهار نفر مردان تازه آسماني شده مطبوعات ورزشي هستند تازه داغ رضا رستمي سينمايينويس خوشاخلاق هم هنوز تازه است، كسي چه ميداند شايد سال بعد كه روز خبرنگار و موقع ديد و بازديدهاي اهالي رسانه برسد، كساني هم باشند كه از ما به عنوان رفتگان عرصه رسانههاي ورزشي ياد كنند. جايتان هميشه سبز همكاران آسماني شده، چه آنهايي كه در اين يك سال از كف داديم و چه بزرگواراني كه در سالهاي قبل از قافله ما جدا شدند ولي كلي خاطره خوش و سمت استادي برايمان به يادگار گذاشتند.