به گزارش خبرورزشی، با وجود اینکه در هر دو موضوع نظرات متفاوتی مطرح شده بود به نظر می رسد اگر قانونی مشخص و رسمی برای آن وجود داشت کار به حرف و حدیث ها و انتقادهای روزهای اخیر نمی رسید.

در ماجرای بازیکنان رده امید استقلال مشکل بزرگ تقویم نا مشخصی است که برای دیدارهای ملی در رده پایه تعیین شده است. به نظر می رسد زمان آن فرا رسیده که یک قانون رسمی برای دیدارهای ملی رده های پایه تدوین شود و به مانند روزهای فیفا که در رده بزرگسالان لحاظ می شود و باشگاه ها خود را موظف می دانند در این تاریخ ها به تیم ملی بازیکن بدهند برای تیم های امید و جوانان هم چنین قانونی تعیین شود و در زمان رقابت هایی همچون جام ملت های آسیا و رقابت های مقدماتی در رده امید و جوانان در تقویم روزهای دیدارهای ملی قرار بگیرند و باشگاه ها به این رده ها بازیکن بدهند.

در اینصورت شاهد روند غیر حرفه ای چند سال اخیر نیز نخواهیم بود. در مقطع فعلی کادر فنی تیم امید یا جوانان مجبور می شود به صورت سهمیه ای از باشگاه های مختلف بازیکن جذب نماید. شاید سرمربی تیم امید تمایل داشته باشد 3 یا 4 بازیکن را از یک باشگاه به تیم امید دعوت کند اما چون می داند سرمربی تیم باشگاهی راضی به دادن 4 بازیکن به تیم امید نمی شود انتخابش را به یک یا دو مورد تغییر می دهد. در ماجرای اخیر تمام صحبت علیرضا منصوریان این بود که قانونی برای واگذاری بازیکن از سوی باشگاه ها در دیدارهای ملی رده پایه وجود ندارد و آنها مرتکب اقدامی غیر قانونی نشده اند. اگر دیدارهای پایه تقویم رسمی پیدا کند دیگر یک باشگاه نمی تواند مخالفتی با حضور بازیکنانش در تیم های پایه و امید کند و این حجم جنجال نیز در فوتبال ایران به وجود نمی آید.

در دیگر ماجرای اخیر فوتبال ایران فقدان قانونی رسمی به خوبی مشخص شد. مسعود شجاعی و احسان حاج صفی به دلیل خطر احتمالی اخراج از باشگاه پانیونیوس و به دلیل تعهد به این باشگاه مقابل باشگاهی از رژیم صهیونیستی به میدان رفتند و با انتقاد بسیاری از گردانندگان ورزش و فوتبال ایران مواجه شدند. اما سوال این است که اگر قانونی رسمی برای منع قرار گرفتن ورزشکاران ما مقابل نمایندگان رژیم صهیونیستی وجود داشت کار به اینجا می کشید؟ مسئولانی که اقدام این دو بازیکن را محکوم می کنند باید این نکته را هم در نظر بگیرند که هیچ قانون رسمی که ورزشکاران ما را از دیدار مقابل نمایندگان رژیم صهیونیستی منع کند وجود ندارد. اگر این قانون در ورزش ایران رسمی شود لژیونرهای ما در زمان امضا قرارداد با باشگاه های اروپایی این بند را در مقابل طرف امضای قرارداد قرار می دهند و آن زمان آن باشگاه می تواند با آن مخالفت کند که در اینصورت قراردادی امضا نمی شود و می تواند با آن موافقت کند که در نتیجه به معنای قانونی شدن عدم حضور بازیکنان ایرانی مقابل تیم های از رژیم صهیونیستی است.