به گزارش خبرورزشی، آرش افشين را جذب كرد كه مدتها بود درست و حسابي فوتبال بازي نميكرد. افشين در ملوان 3 گل زده بود و قبل از آن در فولاد فقط 2 گل به ثمر رسانده بود! علي قرباني را آورد كه در نفت 5 گل به ثمر رسانده بود. مجموع اين بازيكنان در نهايت به آنجا ختم شد كه بهترين مهاجم استقلال در پايان فصل فقط 7 گل زده داشت. اين تيم گرچه فصل قبل 45 بار دروازه حريفانش را باز كرد و بعد از پرسپوليس دومين خط حمله ليگ برتر را به خود اختصاص داد ولي اين تعداد گل را 12 نفر به ثمر رساندند نه 4، 5 نفر. اميد ابراهيمي و كاوه رضايي با 7 گل زده بهترين گلزنان استقلال فصل شانزدهم بودند. اين شرايط نشان داد كه اين تيم يك تمامكننده تمام عيار نداشت. يكي مانند غلامرضا عنايتي، يا علي سامره و آرش برهاني كه براي تيم گل بزنند و از هيچ فرصتي به راحتي عبور نكنند. نتيجه گلزنيهاي اين بازيكنان بعد از جدايي از استقلال را هم ديديم. سجاد شهباززاده كه تا وقتي در استقلال بود (غير از ليگ چهاردهم كه 11 گل زد) هرگز تعداد گلهايش دو رقمي نشد. در ليگ تركيه هم كلاً يك گل زد. كاوه رضايي نيز الان از استقلال رفته ولي در ليگ بلژيك حتي فرصت بازي كردن درست و حسابي هم به دست نياورده است. قصد مقايسه كردن بازيكنان و تيمها را نداريم اما وقتي در پرسپوليس 46 گله 18 گل را يك نفر ميزند مشخص ميشود كه اين تيم (استقلال) بيشتر از اينكه نياز به خريد فوروارد داشته باشد به يك گلزن نياز دارد. كسي كه از موقعيتهاي زير 40، 50 درصد خطر بالاي 70، 80 درصد ايجاد كند. درواقع استقلال گلزن ميخواهد نه صرفاً فوروارد! پروپييچ فصل قبل در ليگ آلباني 28 گل به ثمر رساند و آقاي گل شد. يكي با اين ويژگيها به كار استقلال ميآيد وگرنه زدن 7 گل در 30 مسابقه كمترين كاري است كه يك مهاجم بايد انجام بدهد! اتفاقي كه بعد از جدايي گلزناني مانند برهاني و عنايتي كه حدود 8 دوره پيش براي آخرين بار از استقلال آقاي گل شدند ديگر تكرار نشد و ظاهراً قرار هم نيست كه از اين وضعيت درس گرفته شود.