به گزارش خبر ورزشی، در نامه AFC که به امضای دبیر کمیسیون مناقشات حقوقی و رئیس کمیتههای حقوقی و نظم و ترتیب AFC رسیده است، آمده ما نامه شما را دریافت کردیم و از محتوای آن باخبر شدیم. ما نگرش خود را معطوف به ادعای عدم پرداخت مطالبات از طرف باشگاه مذکور خواهیم کرد و در این حال تأکید میکنیم مدارک ارائهشده را بررسی کردیم و آن را در کمیته اخلاق و نظم و ترتیب AFC به ثبت رساندیم.

در ادامه نامه AFC آمده است؛ باید به شما اطلاع بدهیم که تا تاریخ 31 آگوست (که همان 9 شهریور خودمان میشود) فرصت هست تا مدارک خود را برای توافق با نامبرده به ما ارائه کنید و در این رابطه نیز ما استعلام نهایی را در تاریخ اول سپتامبر که 10 شهریور میشود از فدراسیون فوتبال ایران خواهیم گرفت...

شک نکنید از این نامه ها باز هم برای استقلال خواهد آمد. این اولین نامه نبوده و آخرین نامه هم نخواهد بود. نه فقط برای استقلال. شاید برای همه تیم ها از جمله پرسپپولیس. کم نیستند پرونده هایی که در کمیته انضباطی منجر به یک برگه رای بی ارزش شده. رایی که هیچ ضمانت اجرایی ندارد و بازیکن یا مربی تنها دلخوش است که شکایتی کرده و طلبی دارد! البته در این بین تا دلتان بخواهد کمیته انضباطی به فدراسیون فوتبال خیر رسانده است. بابت هر شکایت و بر اساس هر 100 میلیون باید به حساب فدراسیون فوتبال پول بریزی تا به شکایتت رسیدگی شود. 

راه شکایت علیه تیم های ایرانی در کنفدراسیون فوتبال آسیا باز شده و شک نکنید در روزهایی آتی بازیکنان در نوبت شکایت قرار خواهند گرفت. نمی شود از آندو – کاوه و یا مجید غلام نژاد گله کرد چون انها حقشان را مطالبه می کنند. حقی که فدراسیون فوتبال نشان داده در احقاق آن عاجز است به این دلیل که قانونمند نیست و همیشه با تیم های بدهکار مهربان برخورد کرده است. همانند دوربینی که در بزرگراه وجود دارد اما عکس نمی گیرد و جریمه ای برای فرد خاطی در نظر گرفته نمی شود. نتیجه اش الان شکایت هایی است که به کمیته انضباطی فیفا و فدراسیون فوتبال آسیا می شود. البته این برخورد زشت وشاید هم دور از جوانمردی هزینه های باشگاه ها را افزایش داده. بی شک اگر فدراسیون فوتبال مانع می شد و اجازه نمی داد باشگاه بی حساب و کتاب قرارداد ببندد امروز دستمزدها این قدر کلان نبود. به بازیکن هم حق بدهید وقتی می بیند باشگاهی که دم از نداری می زند 1 میلیارد و 500 میلیون تومان بابت رضایت نامه داریوش شجاعیان می دهد طرح شکایت کند. 

در همه ی لیگ ها هیچ باشگاهی حق ندارد بیش از توانش قرارداد ببندد و ابتدا حساب مالی باشگاه ها چک می شود و در صورت تایید توان به تیم ها اجازه حضور در بازی ها داده می شود. ما فکر می کنیم اگر به باشگاه ها سخت بگیریم و از آنها بخواهیم به اندازه توان به بازیکن پول بدهند فوتبال تعطیل می شود و همه ی بازیکنان ما سر از تیم های بوندس لیگایی و لالیگایی در می آورند و فوتبال ایران تعطیل می شود در حالی که این طور نیست. در خیلی از کشورهای تازه استقلال یافته و حتی کشورهای درجه دوم اروپا دستمزدها ماهانه و یکی دو هزار دلار است. فوتبال در آنجا نه تنها تعطیل نشده بلکه به مسیر خود ادامه می دهد چون هر باشگاهی به اندازه توان به بازیکن پول می دهد و بازیکن به جای اینکه زانوی غم بغل بگیرد مثلا در لیگ گرجستان خوب بازی می کند تا به عضویت یک تیم شاخص اروپایی در بیاید. 

شاید بهتر است اذعان کنیم بی قانونی فدراسیون فوتبال چنین بلایی را بر سر باشگاه ها آورده که به این زودی ها قابل جبران نخواهد بود. امروز شما اگر به حساب خزانه دولت پول واریز نکنی نمی توانی پلاک ماشینت را عوض کنی یا از خدمات دیگر بهره مند شوی اما فوتبال تنها جایی است که بدون پول می توانی تا هر وقت دلت بخواهد تیمداری کنی و در این بین اصلا حق و حقوق بازیکن و مربی مهم نیست. در حالی که در فوتبال حرفه ای به سلامت مالی حتی بیشتر از امکانات سخت افزاری و نرمافزاری بهاء می دهند چون تزشان این است در فضایی که سلامت مالی وجود داشته باشد می توان بسرعت پیشرفت کرد. اما گویی ما نگاهمان چیز دیگری است. لیگ برتر باید برگزار شود. حتی به بهای تضعیع حق و حقوق آدم ها.