مهمترين نكته اين گفتوگو، پاسخ منطقي و محكمي است كه كيروش در مورد زندگي در ايران گفته است. زماني كه گفتوگوكننده از او در مورد فضاي ترسيم شده ايران در فيلم سينمايي ارگومي پرسيد، او با تمام قاطعيت ميگويد؛ خير اينگونه نيست، جامعه و كشور ايران شرايط و ويژگي منحصر به فردي دارد. ايران آنگونه كه بخشي از كشورها فكر ميكنند، نيست. ما خودمان دوست داريم براي خودمان جهنم درست كنيم، در حالي كه بدين شكل نيست. من در عربستان هم بودهام و بايد اذعان كنم شرايط زندگي در ايران بهتر است و مشكلي در آن نيست. بخش جالب گفتوگوي كيروش در مورد قبول مربيگري او در ايران است كه از زرنگي و فرصتطلبي علي كفاشيان ميگويد. كيروش در مورد اتهام دوپينگ تيم پرتغالي و نگراني محروميت و هشت ماه زندگي سخت را تحمل كرد، هر كجا ميرفت اين واهمه محروميت با او بود. باشگاه واسكودوگاما برزيل او را ميخواست اما از ترس محروميت جرأت نكرد قرارداد امضا كند. در قطر هم دچار اين مشكل شد و همچنان سرگردان در اروپا بود كه با پيشنهاد ايران روبهرو شد. فدراسيون فوتبال ايران با علم به احتمال خطر محروميت حاضر شد با او قرارداد ببندد و حتي اطمينان داد كه اگر اين اتفاق افتاد، يك نفر (يك مربي) را به طور كاذب روي نيمكت مينشانيم اما در واقع كيروش هدايت تيم را داشته باشد. اين تاكتيك فدراسيون به كيروش روحيه و اعتماد به نفس داد و خيلي هم از اين پيشنهاد ذوقزده شد و قرارداد را امضا كرد و دچار محروميت هم نشد. طبيعتاً اين فداكاري  فدراسيون ما روي قيمت و دستمزد تأثير گذاشت و به نوعي او را بدهكار ايران كرد. علاقه او به ايران و ماندنش در ادامه قرارداد بيشتر ناشي از اين فداكاري و كمك ايرانيهاست. او در اين گفتوگو با صراحت ميگويد كه يك آدم اصولگراست و روي عقيد و اصول خود ميايستد، حتي تذكرهاي استادش فرگوسن نيز باعث نشد او ايران را ترك كند. گفتوگوي كيروش در بخش ورزشي خبرگزاري فارس ترجمه و چاپ شده است.