در رسانهها ميخوانيم كه فلاني و بهماني به منشا پاس نميدهند و در استقلال هم 3 نفر به مهدي قائدي پاس نميدهند. در واقع هر چه هست، حاشيه است و بس اما سؤال اينجاست كه پس كي قرار است از فوتبال لذت ببريم؟
در همه جاي دنيا مردم با فوتبال به قول معروف حال ميكنند و از آن لذت ميبرند، اينجا اما پدري كه به ورزشگاه ميرود، بايد 90 دقيقه گوش پسرش را بگيرد تا او حرفهاي 18+ را نشنود.
وقتي خود پيشكسوتها حرمت همديگر را حفظ نميكنند، طبيعي است كه در ورزشگاهها هم آن شعارها را بشنويم و نسل جديدتر (مثلاً صادقي و حاتمي) در هتل المپيك از خجالت يكديگر درآيند. در واقع اينجا هم مثل مباحث مالي باشگاهها خانه از پايبست ويران است و با آشتيكنان و عذرخواهيهاي صوري، چيزي حل نميشود.
***
براي لذت بردن از فوتبال همه ما (خبرنگار، تماشاگر، بازيكن و...) بايد نوع نگاهمان را تغيير بدهيم. البته رسانه نميتواند حاشيهها را ننويسد چرا كه از بحث خبري عقب ميافتد اما به هر حال «تغيير» را بايد از يكجايي شروع كرد. مثلاً ميتوان براي يك بازي هم كه شده به ورزشگاه رفت و فحش نداد. حفظ حرمت همبازي و بزرگتر هم كار سختي نيست. اينكه همه را به هر قيمتي بخندانيم، ارزش يكسري كارها را ندارد و ميتوانيم به جاي خنديدن به همديگر «با هم» بخنديم و در كنار آن از فوتبال هم لذت ببريم.