يا اينكه رخ داده و اثرات بدي در بطن كار ايجاد كرده است. تماشاگر فوتبال البته به راحتي نميتواند اين اتفاقات را ببيند ولي منِ فوتبالي ميبينم. اين براي ما دردآور است كه AFC به اين شكل فوتبال حرفهاي كشورمان را تهديد يا بهتر بگويم تحقير كند و تحت فشار بگذارد كه تيمهايتان را از ليگ قهرمانان آسيا كنار ميگذاريم. اين اتفاق تلخ است و هر قدر بگوييم نيست دروغ گفتهايم. طرفدار فوتبال و آنهايي كه اين رشته را از خانه يا نهايتاً از استاديوم دنبال ميكنند تنها نورافشاني و سكوي قهرماني را ميبينند ولي بيپولي و بدهيهاي ميلياردي را نميبينند و نميبينند تا زماني كه به يكباره متوجه ميشوند پنجره نقل و انتقالاتي استقلال بسته شد! پنجره نقل و انتقالاتي تراكتور بسته شد...  و يا 6 امتياز از پرسپوليس كسر شد! چرا بايد به اين روزها برسيم؟ چرا بايد در مسائل مالي شفافيت نداشته باشيم؟ چرا مميزين AFC يكبار محض رضاي خدا با چمدان خوراكيهاي ايراني از ايران خارج نميشوند و هر دفعه وقت رفتن پروندهاي قطور از بدهيهاي مالياتي و مالي باشگاهها را به همراه خود سوغات ميبرند؟ دليل آن واضح است كه نظام باشگاهداري ما دولتي است. مادامي كه ليگ برتر به شكل كاملاً حرفهاي اداره نشود همين اتفاقات باز هم رخ ميدهد و از آن روزي هراس داريم كه همه درها به روي ما بسته شوند و تازه آن زمان به ياد اين كار بيفتيم. چرا الان اين كار را انجام نميدهيم؟ چرا در يك پروسه كوتاهمدت 3، 4 ساله يا بلندمدت 10 ساله باشگاهها را كمكم به بخش خصوصي واگذار نميكنيم تا هم از هزينه كردن بيتالمال براي ورزش حرفهاي دور شويم و هم با نظام خصوصي باشگاهداري روشهاي نوين درآمدزايي را بهكار ببنديم و به جاي التماس كردن به فيفا و AFC براي محروم و محكوم نكردن باشگاهها وقتمان را صرف ديگر امور مربوط به فوتبال كنيم؟ كار سختي نيست. اتفاقاً اين يك فرصت است. احداث استاديومهاي اختصاصي براي باشگاهها با كمك دولت اين امكان را فراهم ميسازد. دولت وام بدهد و در طي 10، 15 سال آن را پس بگيرد. چند اتفاق مثبت همزمان در اين رابطه رخ ميدهد كه همه آنها در مطالبي كه پيشتر عنوان شد وجود دارد. راه رسيدن به اين اتفاق تنها خواستن است و بس، پس چرا دولت نكند؟ يكبار براي هميشه هم خودش را راحت ميكند و هم تكليف باشگاهها را يكسره خواهد كرد.