در سال های گذشته بودجه های کلانی برای ساخت استادیوم ها کنار گذاشته شده و انصافا استادیوم های زیادی هم در شهرهای مختلف ساخته شد. اما مشکل اینجاست که بعضا استادیوم ها را در شهرهایی ساخته اند که اصلا تیم فوتبالی در سطح اول کشور ندارند و این استادیوم ها ساخته شده و خاک می خورد. 

از همه بدتر معماری این استادیوم هاست. در کشورهای توسعه یافته تلاش می شود همه ی توان در معماری و سازه و هم چنین ذوق و زیبایی در ساخت استادیوم ها به کار رفته شود اما استادیوم هایی که در ایران ساخته شده با نقشه های قدیمی است و شاید بتوان تنها یکی، دو استادیوم زیبا در ایران را در این مورد به بوته نقد گذاشت که قطعا  استادیوم امام رضا(ع) مشهد و استادیوم نقش جهان اصفهان در این زمره قرار می گیرد. 

تهران چندین تیم لیگ برتری و دسته اولی  دارد اما هیچ بودجه ای برای ساخت استادیوم در پایتخت تخصیص نیافت و تهران با دو استادیوم قدیمی یعنی آزادی و تختی و همچنین چند استادیوم نه چندان زیبا و کارآمد، در لیگ برتر فعالیت می کند. البته استادیوم های تهران فقط برای تیم  های تهرانی نیست و جنبه ملی دارند چرا که آزادی همواره میزبان بازی های تیم ملی بوده است. 

حتما عکس های زیبای استادیوم کربلا را دیده اید. کشوری که درگیر جنگ و جرثومه ای به نام داعش است، چنین استادیوم زیبایی ساخته که مثال زدنی است. جالب اینکه عراقی ها تلاش می کنند در همین استادیوم میزبان تیم ملی باشند و این بازی را بهانه ای برای بهره برداری از استادیوم کربلا قرار دهند. 

ما هم می توانیم چنین استادیومی بسازیم؛ حتی زیباتر از این اما مشکل اینجاست که هنوز ضرورت ساخت چنین استادیومی در تهران درک نشده و آزادی را برای پاسخ به نیازهای فوتبال ایران بس می دانیم. البته این اتفاق حداقل تا 5 سال دیگر می تواند ادامه یابد و طبق پیش بینی ها، ورزشگاه آزادی بیشتر از این مدت قابل بهره برداری نیست مگر اینکه بیش از اینها رعایت استادیوم آزادی به عنوان مهم ترین میزبان بازی های فوتبال ایران را بکنیم و یا راه راحت تر را برگزینیم و برای پیشرفت فوتبال و همچنین بهبودی وضعیت فیزیکی فوتبال در نسل آینده، اقدام به ساخت استادیوم های بیشتر، شیک تر، با امکانات متفاوت و هزینه های متناسب کنیم.