واقعيت آن است كه بخشي از سرمايههاي اجتماعيمان را قبل از آنكه از تجارب و توانمنديهاي دوران پختگي آنها بهره ببريم، از دست ميدهيم و اين يك ضايعه جبرانناپذير است.

محمدعلي فلاحتينژاد جوان محجوب و خوشاخلاق وزنهبرداري ايران كه مدتي هم در كسوت مربيگري تيمهاي ملي وزنهبرداري به خدمت گرفته شد، روز گذشته در عين ناباوري همگان، جان به جان آفرين تسليم كرد؛ وزنهبردار طلايي مسابقات ونكوور كانادا در سال 2003 كه يك مدال نقره از مسابقات قهرماني آسيا و يك مدال برنز از بازيهاي آسيايي بوسان نيز در كارنامه داشت.

41 سالگي براي وداع با قهرماني كه روزگاري نه چندان دور، پنجه در پنجه پولادِ سرد ميانداخت و در نبرد با هالتر و وزنه اغلب سربلند بيرون ميآمد، بسيار زود به نظر ميرسد. در وصف اين واقعه دردناك و متأثركننده، اين بار به جاي آنكه دنبال مقصر و مسبب مرگ فلاحتينژاد بگرديم، بهتر است درس بزرگتري از كوچ زودهنگام جوانان پرپرشدهمان بگيريم.

مرگهاي اينچنيني قاعدتاً بايد ما را به خود بياورد كه هيچ تضميني براي تعيين مهلت و فرصت استفاده از سرمايههاي اجتماعي وجود ندارد؛ سرمايههاي اجتماعي همان منابع انساني هستند كه در كشوري مثل كشور ما، حداقل در اولويت برنامهريزيهاي مديريتي قرار نميگيرند.

در مورد جامعه وزنهبرداري ايران كه اين روزها در غم از دست دادن فرزند برومند ديگري به سوگ نشسته و زانوي وا اسفا به بغل گرفته است، ميتوان به اين نكته اشاره كرد كه ايجاد اتحاد و همبستگي در اين خانواده، نياز ضروري اعضاي آن است. وزنهبرداري ايران اين روزها به وفا و يكدلي بيش از هر زمان ديگري نياز دارد تا بتواند دوباره بالنده و فاخر، در تمام عرصههاي داخلي و بينالمللي قد علم كند.

رفتن امثال فلاحتينژادها كه البته بسيار تأسفبار است، بايد تلنگري براي اعضاي خانواده وزنهبرداري باشد؛ تلنگري به اين مضمون كه تا فرصت وجود دارد، بايد از آن استفاده كرد كه در گذر ايام نامروت اين روزگاران، هيچ معلوم نيست فردا همينها كه امروز ميتوانيم كنار هم باشيم، اصلاً وجود خارجي داشته باشيم يا خير.