به گزارش خبرورزشی، محمدعلی فلاحتی نژاد هم از بین ما رفت؛ قهرمان سابق وزنه برداری که در سال 2003 به مدال طلای جهان در دسته 77 کیلوگرم رسیده بود، بعد از تحمل یک بیماری سخت دار فانی را وداع گفت و برای همیشه از کنارمان رفت. 

امروز دیگر حق نداریم به تعریف و تمجید از او بپردازیم چون تا وقتی زنده بود، تا وقتی در کنارمان نفس می کشید، معرفت این کار را نداشتیم. او را گوشه نشین کردیم و باعث شدیم در یک محله قدیمی، پلاستیک فروشی خود را مدیریت کند. آنهایی که فلاحتی نژاد را گوشه نشین کردند، حق ندارند امروز حرفی از این قهرمان بزنند. 

همان هایی که مگسان دور شیرینی هستند. وقتی مدال قهرمانی و مدال های رنگارنگ فلاحتی نژاد در مسابقات مختلف ضرب می شد، او را عزیز مردم می دانستند و به محض شروع دوران پس از قهرمانی، طوری طردش کردند که فروش ماسک ضدآلودگی هوا و دستمال 10 قلو را به ادامه دادن پرورش استعدادها در وزنه برداری و کار برای ورزش کشور را ترجیح داد. 

ما چه طور آدم هایی هستیم؟ یک جامعه غوغاسالار که چشمش را روی مظلومیت قهرمانانش می بندد و اصلا مهم نیست که فلاحتی نژاد، همان که روزی نام ایران را در گوشِ جهان با افتخار فریاد کشید، چه کار می کند، چه کسی بوده و چرا امروز مجبور شده یک پلاستیک فروشی بزند. کسی که امثال بهداد سلیمی و کیانوش رستمی را با پیشرفت وحشتناک به طلای المپیک رسانده بود، امروز غریبانه در خاک خوابیده و این جامعه کور، برای چند صباحی یادی از او کرد. 

عکسی از این قهرمان دیدیم که همراه با فرزندش به استادیوم آزادی رفته بود؛ نوروز همین امسال و برای دیدار با چین در راه جام جهانی راهی استادیوم شد تا تیم ملی ایران را تشویق کند اما ما حتی این معرفت را نداشتیم برایش بلیت حضور در جایگاه VIP تهیه کنیم. این برای ورزش ایران «خجالت آور» است. 

ما یک جامعه کور هستیم؛ جامعه ای پر از اختلاس های شرم آور و قهرمانان دور افتاده. بلد نیستیم قهرمانان مان را اکرام کنیم؛ نمی توانیم آنها را تر و خشک کنیم. به آنها بگوییم لطفا بروید و قهرمان پروری کنید. آنها را به سمت فروش پلاستیک و ماسک ضدآلودگی هوا می فرستیم در حالی که جای امثال فلاحتی نژاد، کنار سکوی قهرمانی به عنوان مربی نسل های بعدی است. 

فلاحتی نژاد هم رفت اما وزارت ورزش ای کاش لیست قهرمانان دور افتاده را جمع کند. آنها را برای ساخت آینده ورزش زیر سقف بزرگ حمایت خود ببرد. قهرمانان ایرانی شرافت دارند و اگر کنار بنشینند، گدایی نمی کنند حتی شده پلاستیک فروشی داشته باشند. آنها به خاطر قلب دریایی شان بالاخره نان را از جایی به دست می آورند اما این وظیفه جامعه است که چشم هایش را باز کند و امثال فلاحتی نژاد را به یاد بیاورد. چه بسا قهرمانانی که امروز غم نان دارند و پول این مملکت برای ساخت آینده ای نه چندان روشن به جیب خارجی ها می رود. حاشا به بصیرت جامعه ای که بینایی اش را از دست داده است.