نابترین لحظات ورزشی را میتوان در رشتههای مختلف آن دید. در همین پیراستگی و شکوهمندی تلخترین و شاید تراژدی ورزش را میتوان در آن تماشا کرد. زمانی که قهرمانان افسانهای از پا میافتند و در مقابل جبر زمان زانوهایشان خم میشود. یادتان هست افسانه «آبب بیکلا» را در المپیک ۱۹۶۰ رم در دوی ماراتن که دوندگان پس از دویدن ۴۲ کیلومتر وارد ورزشگاه شدند تا ۱۹۶ متر پایانی را طی کنند. همه حاضران در ورزشگاه به احترام آنان ایستادند و در آن میان یک دونده که اهل اتیوپی بود، با پای برهنه جلوتر از بقیه پیش میآمد و زخمهای پایش او را مینواخت که تنها لحظات شیرین قهرمانی به او تحمل درد را میداد و چنین شد و یا قصه زیبای جان استیون در المپیک ۱۹۶۸ مکزیک که با زانوی پای راست آسیب دیده چون یک قهرمان خود را به پایان خط رساند و افسانه دیگری آفرید. ماندن و مبارزه کردن، بودن و سخت ماندن و درک این خواسته ملی که او نماینده یک ملت است، یک خاک و شکوه لحظهای که بر سکو میایستد. مسابقات جهانی دوومیدانی لندن در سال ۲۰۱۷ نیز یک تراژدی را رقم زده است. فرود ستارهای دیگر از آسمان دوومیدانی، مرد دوستداشتنی جامائیکا، قهرمان بیبدیل سرعت یوسین بولت که ۶ مدال طلای المپیک را دارد و رکورد دوی ۱۰۰ و ۲۰۰ متر نیز در دست اوست. او در لندن اشکهای دوستداران خود را سرازیر کرد و با کسب ۲۱ مدال طلای المپیک و جهان نتوانست بر ماندگاری خود اطمینان بدهد و جا ماند، شکست خورد و همه را بهتزده کرد و چون تندیسهای هراکلس بر زمین افتاد و چه حیف. یوسین بولت نیز مانند جسی اونس، تایسون گی، یوهان بلیک، موریس گرین و دانوان بیلی و... رفت. به این بهانه از فردا درباره قهرمانان خود در مسابقات لندن خواهیم نوشت.