درد حق پخشی که حق مسلم فوتبال است اما چون زورش به تلویزیون نمیرسد باید گداییاش کند، درد غریبههایی که برای شهرت به فوتبال میآیند و لگدش میزنند، درد آشنایانی که پول فوتبال را میخورند و نان فوتبال را سر سفره میبرند و فحشش میدهند، درد درماندگی فدراسیونی که به جای رسیدگی به کارهای کلان، باید تا زوریخ و کوالالامپور برود و برای تیمهای بدهکار ایرانی پیش فیفا و کنفدراسیون فوتبال آسیا ریش گرو بگذارد، درد مربیانی که دلال شدهاند و به جای کشف استعدادها در زمینهای خاکی دنبال کشف پولدارها در بازار هستند تا نام پسرانشان را در لیست تیم رد کنند و هزار درد دیگر را گذاشتهایم کنار و چسبیدهایم به مدل موی گادوین منشا... و خندهدار اینجاست که وسط این دعوا، عدهای هم طرفدار مدل موی نامتعارف بازیکن خارجی پرسپولیس شدهاند.

این درست که پوشش و آرایش هر انسانی به خودش مربوط است اما مگر میشود هنجارهای جامعه را با گفتن این جمله که به خودم مربوط است، شکست؟! مدی موی منشا چیز حادی نیست اما ما که جوانان فوتبالیست خودمان را خوب میشناسیم؛ آنقدر آنها را بد بار آوردهایم که میترسیم به جای یاد گرفتن توان فنی او، مد مویش را یاد بگیرند! همین ترس از ویترین شدن یک مدل نامتعارف است که کمیته اخلاق را به احضار منشا وامیدارد اما این که وظیفه کمیته اخلاق نیست، وظیفه باشگاههای ماست که همان روز اول به بازیکن خارجی بگویند فرهنگ ایران را رعایت کن، هنجارها و معیارهای جامعه ما را بشناس... کمیته اخلاق باید راهحل آخر باشد، نه سنگر اول اما متأسفانه باشگاههای ما با وجود آن پسوند نچسب فرهنگیشان؛ اصلاً هوش نیستند.

خندهدار اینجاست که یک باشگاه درجه 3 خارجی پانیونیوس میتواند دو بازیکن ملیپوش را به خاطر قرارداد حرفهایشان مجاب کند خلاف میل خود و خلاف عرف جامعه به مصاف تیمی از رژیم صهیونیستی بروند اما باشگاههای ما تا این حد هم قدرت ندارند به یک بازیکن خارجی بگویند حداقل فاصله ظاهری خودت با عرف جامعه ما را کم کن... در حرف که باشد، همه بدند فقط ما خوبیم!