يكي از مهمترين و شايد اصليترين آپشنهاي برگزاري ليگ برتر و يا همان حرفهاي، اين است كه ما در فوتبال به درآمدزايي بالا و گردش مالي مثبت برسيم. هر زمان تراز مالي فوتبال مثبت باشد ميتوان ادعا كرد فوتبال به شكل حرفهاي برگزار ميشود نه فوتبالي كه تراز مالياش همواره منفي است. فوتبالي كه فقط دستش در جيب خودش باشد را فوتبال حرفهاي مينامند نه فوتبالي كه با بودجه فلان وزارتخانه و فلان كارخانه اداره ميشود. اين فوتبال را فوتبال غيرحرفهاي و آماتور مينامند. فوتبالي كه در آن نمودار رشد به سمت پايين باشد كه حرفهاي نيست. ممكن است در يك روستا يك استعداد خاص پيدا شود و حتي به تيم ملي هم راه پيدا كند ولي اين سيستم ربطي به حرفهاي شدن ندارد. حرفهاي شدن زماني است كه بودجه باشگاه از محل پخش تلويزيوني به دست بيايد، از محل فروش پيراهن تيم، از محل تبليغات دور محل تمرين و اين قبيل مسائل كه همگي كمك ميكند تا فوتبال به شكلي حرفهاي، آبرومندانه و پايدار برگزار شود. فوتبالي كه دستش روي زانوي خودش باشد را فوتبال حرفهاي مينامند. هر زمان باشگاههاي استقلال، پرسپوليس و اين قبيل باشگاههاي ايران براي خودشان استاديوم اختصاصي داشتند و پول بليتفروشيشان را خودشان از دست مردم گرفتند ليگمان حرفهاي شده است. نه اينكه يك نهاد بليتهاي اين باشگاهها را بفروشد، بابت اجاره استاديوم بخشي را بردارد و بخشي ديگر را براي تعمير و نگهداري از آن كسر كند و در نهايت با تأخير، حق مسلم يك تيم كه درآمد فروش بليت بازيهاي خانگي و بيرون از خانهاش است را به او بدهند! ما هنوز اين ابتداييترين موارد را در ليگ برترمان رعايت نميكنيم پس ادعاي حرفهاي شدن نبايد داشته باشيم. باشگاهي كه خودش بليتهايش را صادر نميكند و نميفروشد عملاً هيچ اختياري روي مسائل ديگر ندارد. در ايران فقط يك تيم براي خودش استاديوم دارد و ساير ورزشگاهها همگي متعلق به وزارت ورزش و يا اداره كلهاي استانهاي مختلف هستند. صرف برگزاري منظم بازيها و برپايي اردوي شبانهروزي قبل از بازي و يا بالا رفتن رقم دستمزد بازيكنان كه ليگ حرفهاي نميشود. فوتبال زماني به شرايط حرفهاي ميرسد كه اصول اوليه حرفهايگري در آن رعايت شود. آن وقت است كه ميتوان ادعاي برگزاري ليگ حرفهاي كرد. چيزي كه حداقلهاي آن هم در ليگ ما به چشم نميخورند!