حفظ ترکیب نسبی فصل گذشته که متشکل از بازیکنان باکیفیتی چون رحمتی و ابراهیمی و جوانان بااستعدادی چون نورافکن و اسماعیلی و حسینی بودهاند در کنار خریدهایی چون جپاروف و جباری و شهباززاده یک فصل موفق را برای هواداران استقلال نوید میداد اما استقلال در چهار بازی گذشته حتی رگههایی که بتوان از آن در جهت امیدواری و بهتر شدن شرایط اوضاع یاد کرد را نیز نشان نداد و اینچنین خیلی زود فریاد حیا کن، رها کن از سکوهای آبی شنیده شد. با توجه به آنکه استقلال فصل گذشته توانسته بود در نیمفصل دوم لیگ به یکباره به تیمی قدرتمند با ارائه فوتبالی چشمنواز تبدیل شود، بیانصافی است بخواهیم کادرفنی استقلال را خیلی زود به ناتوانی متهم کنیم اما نکتهای که کادرفنی به سادگی از کنارش عبور میکند توجه نکردن به انتقادات و همچنین بستن درهای مساعدت به روی خود است. استقلال در چند هفته ابتدایی لیگ تنها یکی، دو نوبت درهای تمرین خود را به روی اصحاب رسانه باز کرد و عملاً آنچه از اتفاقات و چگونگی تمرینات به بیرون درز پیدا میکند از کانال گزینشی باشگاه استقلال است. درست در روزهایی که چشمهای منتقدان از چگونه تمرین کردن آبیپوشان به حکم سرمربی بسته مانده است عدهای بر سر تمرینات حضور داشته و همواره بهبه و چهچهگوی عملکرد آبیپوشان هستند. این گروه بهبه و چهچهگوی استقلال همانهایی هستند که سکوهای ملتهب و معترض را در مواقع ضروری به لطایفالحیلی کنترل میکنند. امروزه قضاوت کردن در خصوص استقلال تنها میتواند در همان فوتبال 90 دقیقهای که از آبیپوشان تماشا میکنیم و البته چنگی به دل نمیزند ملاک قضاوت باشد و این برای داوری کردن در خصوص تیمی که تمام هفته را تمرین میکند شاخصه مناسبی نیست. علیرضا منصوریان برای آنکه بتواند حاشیهها را کنترل کند به سادهترین راهکار که همانا بستن در تمرینات به روی خبرنگاران است پناه آورده در صورتی که حضور خبرنگاران و نقد و تحلیل آنان در پیشرفت استقلال امری ثابتشده است اما چرا منصوریان دوست دارد تیمی به بزرگی استقلال را پادگانی تمرین دهد بر ما پوشیده است.