مهمترين و شايد دليل اصلي آن يك چيز بود: «بنزين سبز»...  اتفاقي كه البته خود منصوريان هم در نفت تهران سابقه امتحان كردن و نتيجه گرفتن از آن را هم داشت اما در بدو ورودش به استقلال تصميم گرفت راه مربيان قبلتر از خودش را رفته و قيد ابداع سبكي تحت عنوان «سبك منصوريان» را زد. او در تصميمش تا آنجا جدي بود كه به سرعت و حتي چشم بسته آرش افشين، محمدحسين كنعانيزادگان، بختيار رحماني يا فرشيد باقري را خريد و هرگز نتوانست آنطور كه در ذهن داشت از آنها بازي بگيرد. بازيكناني كه نام برديم هر كدام از خوبهاي ليگ هستند ولي استفاده از آنها در تيم استقلال با مشكلاتي مواجه شد كه منصوريان را وادار كرد تا به جوانگرايي روي بياورد و جواب هم گرفت. فوتباليست جوان در رؤياي رسيدن به تيم ملي، ثروت، اروپا و خيلي اتفاقات مثبت ديگر مانند ماشين مدل بالا، زندگي مرفه و... ميكوشد و ميدود. همين كوششها و دويدنها بود كه سبب شد حقدوست، رابسون، برزاي، اسماعيلي، كريمي (محسن) و امثالهم بار بزرگي را از دوشش بردارند. با اين تجربه دم دستي و نتيجهبخش (كه اسقلال را قهرمان جدول نيمفصل دوم هم كرد) باز هم منصوريان به جوانها پشت كرد! بار ديگر اتفاقات ابتداي فصل پيش تكرار شد و نفراتي به تيم آمدند كه به همه آنچه پيشتر به عنوان آمال و آرزوهاي يك جوان دربارهاش گفته شد رسيده و حالا فقط براي خداحافظي لباس استقلال را بر تن دارند. كاش عليرضا منصوريان سبك خودش را ابداع ميكرد. سبكي از كار با جوانها كه نه بالاي حرفش حرف ميزنند و نه از ثروت و شهرت سيراب شدهاند.