ما در هفدهمين دوره مسابقات ليگ برتر هستيم و از اين حيث مثلاً بايد به خودمان بباليم كه كمكم به پايان دومين دهه از سري مسابقات ليگ حرفهاي ميرسيم اما در اين حال با شنيدن اخباري اينچنيني روحيهمان خراب ميشود. ليگمان را حرفهاي كرديم و از هر نظر تلاش شد خودمان را به سطحي كه AFC به آن اعتقاد داشت، نزديك كنيم ولي باز هم هر ساله اتفاقاتي در ليگ برترمان رخ ميداد كه باعث ميشد نمايندگان AFC بدون رضايت كامل از ايران خارج شوند. با اين حال ظرف سه، چهار سال اخير و به ويژه از نظر سختافزاري پيشرفتهاي خوبي در ليگ برترمان ديديم. احداث زمينهاي چمن مطلوب، بازسازي رختكنهاي ورزشگاهها، نيمكتهاي مربيان و مسائلي از اين دست ولي متأسفانه كمترين توجه به مسائل نرمافزاري شد. نحوه فروش بليتها و اين قبيل مسائل كه حالا بايد بابت همانها تهديد بشويم كه شايد مجوز حضور تيمهايمان در ليگ حرفهاي را باطل كنند. غيبت نمايندگان ايران در ليگ قهرمانان آسيا دو پيامد بد براي ما خواهد داشت كه يكي از آنها وجهه فوتبال و ورزش مملكت را تحت تأثير قرار ميدهد و ديگري رتبه ايران در رنكينگ باشگاهي را پايين ميآورد. وقتي تيمهاي درجه يك ايران نتوانند به مسابقات بروند و تيمهاي ضعيفتر جايگزينشان شوند، طبيعتاً نمايندگاني در ليگ قهرمانان شركت خواهند كرد كه شكنندهاند و قدرت لازم براي رويارويي با حريفان آسيايي را نخواهند داشت. پس بايد اين تهديدها را جدي گرفت. ما همين حالا هم سهميه 4 تايي ليگ قهرمانانمان به 2 به اضافه 2 تيم پليآفي تقليل يافته و تصور كنيد اگر در فصل بعد نمايندگانمان نتوانند نتايج خوبي كسب كنند، عاقبت همين تعداد سهميه را هم از دست ميدهيم. جا دارد براي حرفهاي شدن ليگ برتر حساب و كتاب باشگاهيمان را روشن كنيم. تراز مالي تيمها را مثبت كرده و بدهيها را با كمك نهادهاي دولتي كمكم و حتي شده ظرف 10 سال بپردازيم تا از اين وضعيت خارج شويم. البته براي رسيدن به اين روز فقط نميتوان روي كمك دولت حساب كرد. دولتيها ميتوانند با تخصيص زمين و بودجه در قالب وام كمك كنند كه باشگاهها بتوانند براي خودشان استاديوم بسازند ولي از يكسو بايد به تلويزيون هم توجه شود. اينكه وقتي استقلال و پرسپوليس هيچ درآمدي از طريق پخش بازيهايشان در تلويزيون ندارند و همه پول تبليغات به جيب تلويزيون ميرود 70 ميليارد بدهي چيز زيادي نيست.