اينكه چرا تو اين مملكت به اين چيزا ميگن بسته فرهنگي، واسم اصلاً جاي سؤال نيست، ولي اينكه چطوري با اين چيزا ميشه فرهنگسازي كرد رو هنوز نميدونم. تنها چيزي كه به ذهنم ميرسه اينه كه اين دوستان روي طبلها بنويسن: برود هركه دلش خواست شكايت بكند/ اين تيم بايد به حرفهاي من عادت بكند! و جوري طبلها رو بكوبن و بادكنكها رو بتركونن كه تماشاگرا ياد بگيرن رو حرفِ هيچ بوقچياي تو ورزشگاه حرف نزنن! جاي شكرش باقيه كه تمام فرهنگِ اين عزيزان تو اين پكيج فرهنگي جا نشده و به قولي فول پَكمون نكردن! وگرنه بايد با فحش و مشت و اردنگي، فرهنگمون رو ميكوبيديم و از نو ميساختيم!
ليست ساير بستههاي فرهنگي ورزشي
بسته فرهنگي بازيكنان: بسته اينترنت پرسرعت نامحدود به همراه ۴ گيگا بايت سرويس چاي و قليان شبانه.
بسته فرهنگي مديران باشگاهها: موز، خيار، سيب، پرتقالدان، زاتدان!
بسته فرهنگي مديران فدراسيون: يك پرس چلوكباب با گوجه اضافه، سالاد، ماست موسير، نوشابا تگرگي و پيازِ لاكچري!
نكته فرهنگي: بستههاي فرهنگي فقط مختص ورزش نيست و تو بخشهاي مختلف كشور ديده ميشه، منتها چون اونا فرهنگشون غنيتره، بستههاشون چربتره!
