فقط شايد كمي سر و شكل آن را رونق داده باشند وگرنه تا بوده همين بوده و ظاهراً قرار هم نيست تغييرات چنداني در بطن آن به وجود بيايد. ما در قديم هم همين مشكلات امروزي را در اداره باشگاهها داشتيم و هنوز هم بسياري از باشگاهها با همان شرايط سخت اداره ميشوند. قرار بود با حرفهاي شدن ليگ فوتبال، موضوع بدهيهاي باشگاهها حل شود كه نه تنها حل نشد بلكه در همه اين سالها باز هم شاهد انباشته شدن بيشتر اين بدهيها روي بدهيهاي قبلي هستيم. به نظر ميرسد اين روند، مادامي كه فشاري از سوي AFC روي فوتبال ما وارد نشود باقي خواهند ماند و درست شدني نيست. مانند خيلي از اتفاقات ديگر كه تا زور بالاي سرمان نبود آنها را درست نكرديم. مثلاً يك نمونهاش نصب اسكوربورد در ورزشگاهها بود كه تا وقتي AFC سفت و سخت پاي كار نايستاده بود كه بدون اسكوربورد مجوز حرفهاي بودن نميدهد كسي براي اين كار رغبتي از خودش نشان نميداد. حالا هم تا وقتي كه AFCدرباره بدهيهاي باشگاهها سختگيري نكند اين روند ادامه خواهد داشت. اصل فوتبال اين است كه همه را دور هم جمع كند نه اينكه چهرهاي مصرفگرايانه داشته باشد و همه را از خودش براند. اينكه رستورانها و آژانس هواپيمايي و هتل و مسافرخانه با شنيدن نام فوتبال تن و بدنشان بلرزد كه نه غذا به اين ورزشكاران ميدهند نه بليت و نه جا! اين خوب است؟ اگر ليگ برتر و حرفهاي داشتن با اين دردسرها و اين وضعيت خوب است پس آبرو چه ميشود؟ اگر نه كه وقتي ميخواهيم ليگ برتر و حرفهاي داشته باشيم بايد همه جوره پاي كار ايستاد. فلان داروخانه چه گناهي كرده كه منِ مربي ميخواهم به بازيكنم مكملهاي آنچناني بدهم ولي پول ندارم؟ فلان رستوران چه هيزم تري به ما فروخته كه برويم و سر ميز رستورانش ماهيچه و ميگو بخوريم و بعد صاحب رستوران را به معاونت مالي باشگاه حواله بدهيم كه برو و از فلاني بگير؟ اين اتفاقات در 17 سالي كه از عمر فوتبال حرفهايمان سپري شده رخ داده و هنوز هم در حال رخ دادن هستند. با اين رويه ما هرگز حرفهاي نميشويم. جيب خالي و پُز عالي كه نشد كار. اين روند شايد يك سال، دو سال و سه سال جواب بدهد ولي هرگز پايدار و سازنده نيست. خوب است كه AFC اين ماجرا و بدهي باشگاهها را سفت و سخت بگيرد تا شايد(!) شرايط حرفهاي بر ليگ ايران هم حاكم شود.