به گزارش خبرورزشی، حسن یزدانی می گوید به او قول داده اند یک خانه برایش خریداری کرده و به این قهرمان جذاب کشورمان تحویل بدهند. حسن از آن دست قهرمانانی است که وقتی پا به دایره طلایی کشتی می گذارد، ته دل مان قند آب می کنیم. از دیگری می پرسیم: حسن در چند ثانیه حریفش را بیچاره می کند؟ و بعد با تمام وجود افتخار می کنیم که هموطن چنین شیرمردی هستیم.
همین مسابقات کشتی در پاریس را دوباره مرور کنید؛ وقتی حسن با آن سینه ستبر، چهره مبارزه طلب و روحیه مثال زدنی وارد میدان شد، چقدر کیفور شدیم. چه حالی داشتیم وقتی او مثل کارخانه ریسندگی، حریفانش را می ریسید و می بافت و تا فینال، یکسره رفت. چه حال خوبی است زندگی در کشور قهرمانانی مثل حسن یزدانی.
او دل ما را شاد کرد و متاسفانه ما دلش را شکستیم. مسئولان ورزش کشورمان که به قول و وعده های احساسی خود نیز بی توجه هستند. حسن برای مان افتخار ساخت اما ما از اینکه حتی یک خانه برایش تهیه کنیم، واماندیم. ارزش قهرمانی حسن، ارزش آن پرچمی که در فرانسه به همراه سرود ملی بالا رفت، ارزش مدال حسن و ارزش حضورش در این مسابقات بالاتر از خرید خانه های یک شهر برای اوست اما ما به اندازه یک خانه هم برایش خرج نکردیم.
دمِ مردم جویبار گرم! دم شان گرم که شب تا صبح در خیابان های این شهر چرخیدند و به قهرمان شان مغرور شدند. آنها قدر کشتی را می دانند اما برخی مسئولان ما که هویت ورزشی ندارند، می آیند و با وعده های شان، قهرمانان را بی خود و بی جهت امیدوار می کنند؛ آن وقت پای عمل که رسید، هیچ خبری از آنها نمی بینید و نمی شنوید.
داستان حسن یزدانی و امثال او، داستان یک درد مشترک است. باید برای قهرمانی مثل حسن، به جای خانه یک «کاخ» بسازیم. او را کاخ نشین کنیم و از این قهرمان سرافراز کشورمان بخواهیم مدال هایش را طلایی تر کند. اما با سرافکندگی باید گفت کاخ نشینان این مملکت، لابد همان هایی هستند که قهرمان اختلاس و پولشویی لقب گرفته اند. همان ها که خون این مردم را در شیشه کردند اما قهرمانان وطن هنوز خانه ندارند.
