او دوست دارد سرمربي استقلال باقي بماند و به اين راه ادامه بدهد. سليقه اوست. بايد به منصوريان و طرز فكرش احترام بگذاريم. اينكه او پس از بازي با پديده مشهد بايد ميرفت يا نه، بحثي است مجزا اما آيا منصوريان كه از پيش اخبار جلسه هيئتمديره را ميدانست، از ضربالاجل تعيين شده رضايت دارد؟
دو بازي به منصوريان فرصت دادهاند و جانشين او را هم يك مربي خارجي تعيين كردهاند؛ آيا اين نوع مربيگري به اين قيمت گزاف با كمترين اعتبار نزد مديران باشگاه و اعتراضهاي پياپي روي سكوها براي منصوريان دلپذير است؟
چرا بايد به هر قيمت و هر زحمتي در استقلال ماندگار شويم؟
از دست رفتن يك فصل بدون جام با يك اختتاميه تحقيرآميز در امارات كه منجر به 6 گل خورده شد؛ آغاز يك فصل نااميدكننده كه از تيم هيچ اثري از اشتياق براي گرفتن جام مشاهده نميشود؛ كجاي اينها مايه اميدواري است؟
تذكر هيئتمديره و اعلام رسمي مبني بر فرصت كوتاه به منصوريان بابت دو بازي، اتفاقي است كه ما آن را براي شخصيت يك مربي جوان نميپسنديم.
ميدانيم منصوريان دوست داشت روي نيمكت استقلال جاودانه شود و يك جام با اين تيم بگيرد. او خودش را كمتر از قلعهنويي و ديگران نميداند - و نبايد هم بداند - اما امروز استقلال با تمام توجهي كه به اين تيم شده، اميدواركننده نبوده...
دنياي ما با هم تفاوت دارد چون اينجا حس ميكنيم جاي ماندن نيست. حتي اگر از اين ضربالاجل به سلامت عبور كنيم، تا نيمفصل چه خواهيم كرد؟ تيمهاي ديگر به سرعت برق و باد امتيازهاي خود را گرفته و باز هم ميگيرند اما اگر در روند استقلال تغييري حاصل نشد، آنوقت چه بايد كرد؟
آيا باز هم مديرعامل باشگاه ميخواهد بگويد در استقلال «بايد» نداريم؟
