بعد از آن کیروش به بهترین شکل ممکن از همین جمله بهرهبرداری کرد تا از شاگردانش بهترین بازی را بگیرد و آنها را علیه کره جنوبی بشوراند. هاشم بیکزاده بازیکن وقت تیم ملی میگفت: «میرفتیم ناهار بخوریم عکس چوی را میدیدیم، میرفتیم دستشویی عکس چوی را میدیدیم، میرفتیم بخوابیم دوباره عکس چوی را میدیدیم. کیروش هم روزی چند بار به ما میگفت این مربی به کشور شما توهین کرده و باید در زمین جوابش را بدهید.» کیروش با همین ترفند ایران را از خاک کره به جام جهانی رساند اما جالب اینجاست که تاریخ بدجوری تکرار شد و این بار ایران صعود کرده و از بین کره جنوبی و ازبکستان یک تیم مستقیماً به جام جهانی میرسد. حالا خبرنگاران کرهای از کیروش پرسیدهاند دوست دارید کره همراه با ایران صعود کند یا ازبکستان که کارلوس خیلی حرفهای گفته: «برای من هیچ فرقی نمیکند!»
چه بسا هر کس دیگری جای کیروش بود برای انتقام هم که شده نام ازبکستان را میآورد تا مثلاً تلافی کند ولی کیروش مثل یک مربی تمامحرفهای عمل کرد. او آنجایی که باید دعوا میکرد دعوایش کرا کرد، آنجایی که باید میخندید خندید، آنجایی که باید مشت گره میکرد گره کرد و آنجایی که باید جلوی بازیکنسالاری در تیم ملی را میگرفت، گرفت و البته نتیجه هم گرفت. این رفتار او را مقایسه کنید با بعضی از مربیان ایرانی که دقیقاً برعکس عمل میکنند؛ یعنی جایی که باید جلوی بازیکن بایستند قربان صدقهاش میروند، آنجایی که باید دعوا کنند میخندند و آنجایی که باید منطقی و حرفهای حرف بزنند، طوری واکنش نشان میدهند که فیلمش سوژه فضای مجازی میشود.
