خواستهها و انتظارات مردم است که به یک مدال طلای حسن یزدانی راضی نمیشویم و پاریس ۲۰۱۷ را یک شکست بزرگ تلقی میکنیم و رؤیاهایمان را بههم ریخته میدانیم. ایران ما تا به امروز در کشتی ۱۷۲ مدال به دست آورده است؛ ۵۸ طلا، ۵۴ نقره و ۶۰ برنز. ما در کشتی ششمین کشور پرافتخار جهان شناخته شدهایم و نزدیک به ۶۰ کشور پایینتر از ما قرار دارند. پس انتظار از کشتی فراتر از حدی است که منطق میگوید. این رشته ورزشی با فرهنگ مردم درآمیخته است و ورزش ملی ما به حساب میآید. کشتی پیوند جدانشدنی با رفتارهای اخلاقی و رفتاری جامعه و خانوادههای ما دارد. کشتی تختی دارد، کشتی قهرمان و سمبل سیاسی و اجتماعی دارد، پس از آن توقع بیشتری میرود و شاید بزرگتر و قهرمانتر از حد خود شناخته شده است.
کشتی در ذات و جوهره خود مردمی است و نسبت عاطفی عجیبی با نسلهای مختلف دارد. به همین دلیل زمانی که نتیجه نگیرد، باعث تحقیر و سرکوفت مردم میشود، واکنش سریع ایجاد میکند و صدایش درمیآید. این رشته و این فدراسیون مدیریتی جداگانه را میطلبد و دلیل تخصیص ۱۲ میلیارد تومان برای آن از طرف وزارت ورزش هم ناشی از اهمیت آن است وگرنه فوتبال ۱۰ میلیارد تومان بودجه میگیرد. عدم نتیجهگیری تیم ملی کشتی آزاد در فرانسه باعث عکسالعمل وزارت ورزش شد و وزیر ورزش از معاون ورزشهای قهرمانی خود خواست تا کارگروهها به دلایل این عدم موفقیت بپردازند که امری طبیعی است اما عکسالعمل فدراسیون کشتی برای اولین بار در تاریخ ورزش ما به گونهای بود که انگار فدراسیون کشتی خودمختار و دارای اختیار خصوصی است و به ناگهان عقده دل گشوده و به مقابله با وزارت ورزش برخاسته و شمشیر را از رو بسته است و صریحاً میگوید وزارت ورزش، وزارت همه رشتههاست نه وزارت ورزش کشتی. فدراسیون کشتی میگوید وزارت ورزش به جای پاسخگویی، پاسخ هم میخواهد. حال باید دید کدام طرف به دنبال فرصت بوده تا به نوعی تسویهحسابهای مانده بر دل را در این موقعیت بیرون بریزد؟ آیا فدراسیون کشتی در خط وزارت ورزش نیست؟ آیا بودن شخص ثالثی (داورزنی) که خود رئیس فدراسیون والیبال هم است، باعث عکسالعمل فدراسیون کشتی شده است و یا این مشکل کمی ریشهایتر و فراتر از یک بحث ورزشی است؟ این سؤالی است که جوابش تا چند روز دیگر بیرون میآید.
