به گزارش خبر ورزشی، ابتدا ناصر بختیاری ، سرمربی تیم صبای قم بود که در پایان هفته ی دوم جای خود را به هومن افاضلی داد! هفته ی دوم. به مورینیو هم بیشتر از دو هفته فرصت می دهند چه رسد به ناصر بختیاری. در ادامه سیروس دین محمدی، سرمربی راه آهن از سمت خود استعفاء کرد و دیروز هم خبر رسید که علی حنطه سرمربی تیم آلومینیوم اراک از سمت خود اخراج شد.
باشگاه ها تصورشان بر این است چون اخراج مربی حق طبیعی اشان است می توانند از این حق هر جا و هر زمانی استفاده کنند که این یک طرز تفکر غلط است. پس شان مربی چه می شود؟ آیا نباید اصول را در فوتبال رعایت کرد؟ آیا نباید در باشگاه داری به دنبال ثبات رفت ؟ و...
نمی خواهیم از عی حنطه دفاعی داشته باشیم و اذعان کنیم کارنامه ی او خوب بوده یا نه. اگر این مربی – مربی بدی بود اصلا نباید بخدمت گرفته می شد تا هفته چهارم برکنار شود. او سال های سال در لیگ یک مربیگری کرده و مربی شناخته شده ای است و براحتی می شد با چند پرسش عیار مربیگری او را به دست آورد و اگر هم مربی جوانی بود باید به او بیشتر از چهار هفته فرصت داده می شد.
اشتباه بزرگ تیم های دسته اولی این است که تصور می کنند نتیجه گیری فقط و فقط در مربی خلاصه می شود. گویی یک تیم بد را به مربی خوب داد قهرمان می کند در صورتی که این چنین نیست. یک تیم باید در همه چیز خوب باشد تا در لیگ یک قهرمان شود و به لیگ برتر صعود کند. از مدیریت گرفته تا تدارکات و در این بین طبیعی است که نقش مربی خوب در قهرمانی بیشتر باشد چرا که مربی به نوعی هدایت گر یک مجموعه ی خوب است. یا یک هماهنگ کننده.
در هفته های آتی بی شک شاهد اخراج بیشتری از مربیان دسته اولی خواهید بود چون مطالعه پیش از فصل باشگاه ها برای جذب مربی وجود خارجی در فوتبال ما ندارد! البته هستند تیم های محدودی که با صبر و حوصله کار را پیش می برند و طبیعتا موفق هم بوده اند اما هیچ گاه این برنامه الگو نشده است!
