۱- اکسین، یک رهآورد و یک تحفه دیگر هم دارد:... جوانی به نام یاسر وکیلی که هم گل میزند با رو کردن چشمههای پرآبی از تکنیک تحسینبرانگیزش در حرکت پا به توپ و دریبلهای ریز و هم پاس گل میدهد، پس از به هم ریختن نظم دفاعی حریفان! علی لطیفی، برای مات کردن علی دایی، اول توانست یاسر وکیلی را در موقعیت «وزیر» قرار دهد و سپس کار سایپا را به مرحله آخر بعد از کیش برساند! تیم علی لطیفی را هر که دستکم بگیرد، میبازد و بدجوری هم میبازد!

از تیمهای لیگ یک که در جام حذفی کاری کردند کارستان، یکی هم بادران تهران است که باد میراند و توفان به پا میکند! توفانی که اسباب غرق شدن پیکانیها را فراهم کرد!

پیکانی که نه تندی داشت و نه تیزی! تیمی که در قواره لیگ برتر نشان نداد! تیمی که برای بردن آمده بود، اما باخت! تیمی که مغلوب تمامعیاری شد، برابر خواست و اراده برتر محمد ربیعی و یاران گمنامش! تیمی که رعایت اعتبار و کارنامه مجید جلالی را هم نکرد!

بادران سه گل به پیکان زد تا بگوید: ...بازی در جمع لیگ یکیها هم سخت و دشوار است! در مقابله پیکان و بادران، حق به جانب بادران جلوه کرد که مسابقه را خوشفکرتر آغاز کرد و ادامهاش داد! زور پیکان و مجیدهایش (جلالی و صالح)، به بادران و محمد ربیعیاش که «ژن معلمی» دارد، نرسید!

۲- از شاهکارهای بازیهای یکشانزدهم جام حذفی، یکی هم شاهکاری بود که ملوان خلق کرد! یکی هم دستهگلی بود که سپیدرودیان، نیمکتنشینان صاحب اختیارش، به آب دادند!

در شهرآورد گیلان، همه چیز برعکس شد! در «الگیلانوی» سال 96، سپیدرود کمتر از انتظار ظاهر شد! به قول عدهای، سپیدرود، اصلاً ظاهر نشد!

سپیدرود، حق خودش را، حق مردمش را، حق تماشاگران هنوز هم پرشمارش را نه شناخت و نه ادا کرد! سپیدرود، بود که باشد! رفع تکلیف و ادای دین و الا تیم آقای نظرمحمدی کجا و این بازی دستپاچه و این فوتبال سردرگم که همه چیزش به سود صاحبخانه بود، کجا؟

وارد بحث چیدمان نفرات نمیشویم! کاری به کار دلایل نیمکتنشینی میعاد یزدانی و قربانزاده که به خودزنی میمانست هم نداریم که صلاح مملکت خویش خسروان دانند، اما یک اصل را نباید نادیده گرفت و ناگفته گذاشت! نباید از نقش نادر دستنشان به سادگی عبور کرد! نباید ویژگیهای روحی و قدرت روانی ملوان را کم به حساب آورد! نباید توان جنگندگی تیم شهر انزلی را در نبردی که تمامعیار بود، خفیف انگاشت و نباید بازی فوق کلاس «بابک مرادی» را که هر کار و همه کار با مدافعان سپیدرود انجام داد را یک بازی معمولی دانست که ملوان چند بازیکن برتر داشت!

یک، پژمان نوری! دو، سینا دستنشان، سه، شهریار مقانلو! چهار، محمدرضا حقیقی و پنجم که سرآمد همه بود، بابک مرادی! ملوان با این تیم و با این بازی، در ردیف یازدهم جدول چه میکند؟ ملوان با این تیم و این بازی، ملوان با این سرعت و این ضد حملهها، چرا به جای 15 امتیاز، فقط 5 امتیاز دارد؟

ملوان با این تیم که در ورزشگاه شهید عضدی رشت از آن پردهبرداری کرد، دو راه دارد: یا همه حریفان را سپیدرود بینگارد و با تمام وجودش بازی کند! یا دچار خودفریبی شده با غروری که خانمانبرانداز است بازی کند!

در حالت اول، ملوان قوی سپید خواهد شد با قدرت و صلابت اژدهای دریای شمال! در حالت دوم (که چنین مباد)، ملوان تیمی میشود که قدر خودش را به جا نمیآورد و برابر با ارزشهای واقعیاش بازی نمیکند! کمال کامیابینیا اینکه در ۵ بازی لیگیاش، یک بازی مثل جام حذفی نکرد!

درباره جام حذفی، آثار و برکاتش، بسیار میتوان گفت: یک حرف گفتنی برمیگردد به آنچه پیرامون ایرانجوان بوشهر، باید ادا کرد! تیم خوبی که با فوتبال زیبا و قشنگش، فولاد اهواز را، در اهواز برد! مسابقهای که 500 تماشاگر، بیشتر نداشت!