به گزارش خبرورزشی، جف بايكوت ستاره سابق كريكت انگليس در اوج موفقيت و زماني كه در تيم يوركشاير بازي ميكرد، در آستانه كسب هزارمين امتيازش نتوانست راحت بخوابد. او سعي كرد تلويزيون ببيند، وقتي به تختخواب رفت، حس ميكرد اتاق هتل بيش از حد گرم است. يك ساعت مانده به سحر، بايكوت متصدي شيفت شب هتل را صدا كرد تا طرز كار كردن دستگاه تهويه هوا را به او نشان دهد.

كمي مانده به صبح در هنگام صبح او همچنان نخوابيده بود اما احساس آرامش كرد و ساعت 10 دقيقه مانده به 6 به سراغ «گِرِگ چپل» رفت و او را با ماشينش به محل مسابقه رساند و همانجا هم تاريخسازي كرد.

آيا قدرت و استحكام جف بايكوت بود كه او را به موفقيت رساند يا ساعت بدنش طوري تنظيم شده بود كه درست زماني كه نياز بود به آمادگي كامل ميرسيد؟

هشت ساعت خواب؟

«نيك ليتلهيل» متخصص امور مربوط به ساعت بدن است. براي نزديك به دو دهه او به ورزشكاران آموزش ميداد كه چطور بخوابند. او هرگز باور سنتي 8 ساعت خواب متوالي را قبول نداشت و معتقد بود اين مدل خوابيدن، ريتمي غيرطبيعي در بدن ايجاد ميكند كه معنياش اين است كه مثلاً يك كارمند دفتري با اين مدل خوابيدن، بين ساعات يك تا 3 بعد از ظهر به حداقل كارايي خود ميرسد. ساعت 3 بعد از ظهر به ويژه در روزي مثل شنبه، براي يك ورزشگاه حرفهاي ساعت بسيار مهمي است.

رونالدو، مشتري سرشناس

مشهورترين مشتري او كريستيانو رونالدو است. ليتلهيل در اين مورد گفته: «هر كسي كه با رونالدو كار كرده باشد، ميداند كه اگر شما گوشهاي از اتاق مشغول صحبت با كسي باشي او حتماً به سراغ شما ميآيد و سؤال ميكند كه در چه مورد حرف ميزنيد.» ليتلهيل زماني به عنوان مدير بازرگاني شركت اسلامبرلند در زمينه مبلمان و دكوراسيون فعاليت ميكرد و بعد فعاليت خود را به عنوان مشاور خواب شروع كرد. او حرفهايش را اينطور ادامه داد: «وقتي كارلو آنچلوتي مربي رئالمادريد شد من به اين تيم دعوت شدم. كنار زمين ايستاده بودم و با مسئولان مادريد حرف ميزدم كه رونالدو رسيد. او تمام طول روز تمرين كرده بود و انتظار ميرفت كه بلافاصله بعد از تمرين به رختكن برود و دوش بگيرد اما پيش ما آمد و پرسيد در چه مورد حرف ميزنيد. به كاري كه من انجام ميدادم علاقهمند شد چون به عنوان يك ورزشكار هميشه به خودش ميرسيد و براي خودش سرمايهگذاري ميكرد. از كار كردن با او فهميدم كه رونالدو علاقهاي به رژيمهاي غذايي و بدني رايج ندارد و علاقهمند نيست كه از كسي تقليد كند. تنها دغدغهاش اين بود كه: «آيا اين روش در مورد او جواب ميدهد يا نه.»

گوشي خاموش

ليتلهيل نميخواست ما را به خانه مجلل و مدرن رونالدو در مادريد ببرد تا در مورد خواب او حرف بزند اما مثل همه مشتريانش به كريس گفته كه تمركزش روي 5 وعده خواب 90 دقيقهاي باشد. يك ساعت و نيم قبل از رفتن به تختخواب رونالدو گوشياش را خاموش ميكند، تلويزيون يا هيچ صفحه نمايشي را هم تماشا نميكند.

ليتلهيل به مشتريانش توصيه ميكند كه به حالت جنيني در رختخوابي كه پارچههاي آن تميز است بخوابند و اصلاً هم به تشكهاي مجلل و بزرگي كه كل بدن را در برميگيرند، اعتقادي ندارد: «همه آنچه احتياج داريد تشكي با فوم به ضخامت 10 سانتيمتر است. تا حالا فكر كردهايد چرا وقتي به پيكنيك ميرويد و روي يك تشك باريك و كوچك ميخوابيد موقع بيدار شدن احساس سرحال بودن ميكنيد؟ من سالها با تيم دوچرخهسواري «تيم اسكاي» كار كردم و در هر مسابقه توردوفرانس يا تور ايتاليا و اسپانيا به هتلها ميرفتيم تا مطمئن شويم كه دوچرخهسوارها هر شب روي چنين تشكهايي بخوابند.»

راز قهرماني

اسم چنين تشكهايي را «كيت خواب» گذاشتهاند. بردلي ويگينز با خوابيدن روي چنين تشكهايي (البته با درست خوابيدن) فاتح تور دو فرانس شد. در رقابتهاي المپيك لندن، كريس هوي (دوچرخهسوار انگليسي) در هتلي پنج ستاره اقامت داشت اما تخت خواب اتاق او بدون استفاده ماند چون هوي با كيت خواب روي زمين ميخوابيد.

آنري و فرگوسن

ميزان تأثيرگذاري ليتلهيل بستگي به اين داشت كه بتواند چهرههاي كليدي و سرشناس را تا چه حد متقاعد كند. مثلاً وقتي باشگاه آرسنال از او درخواست كرد كه به محل تمرين اين تيم برود و در مورد خواب حرف بزند، صحبتهاي او به مسخره گرفته شد تا اينكه تيري آنري دخالت كرد و فضا را عوض كرد. خودش در اين مورد ميگويد: «خوششانس بودم كه يكي از اولين افرادي كه برايش در مورد خواب نوشتم، الكس فرگوسن بود. اواخر دهه 1990 بود و منچستريونايتد مشكلات زيادي بابت كمردرد گري پاليستر داشت تا حدي كه به فكر عمل جراحي ستون فقرات او افتاده بودند. ما به اين نتيجه رسيديم كه تشك او بخشي از مشكلش بوده گرچه اين قضيه به درمان كامل كمر او منجر نشد اما كمك زيادي به بهبود او كرد. هر مربي ديگري غير از فرگوسن بود نامه من را احتمالاً مستقيماً به سطل زباله ميانداخت. زماني كه او از يونايتد رفت من هم ديگر با اين تيم كار نكردم. كار به جايي رسيده كه حالا بيشتر با باشگاهها صحبت ميكنم تا با بازيكنان. مسئولان ليگ راگبي از من دعوت كردند تا با بازيكنان 16 باشگاه صحبت كنم. آنها استرس داشتند و به همين دليل به مكملها، كافئين و حتي الكل معتاد شده بودند در حالي كه چيزي كه واقعاً نياز داشتند تا بتوانند با استرس مبارزه كنند، يادگيري چگونه خوابيدن بود.»