این دیگر پرسپولیس نبود، این حرکت ملی و جمعی بود. واقعاً چه شکوهی دارد پیروز شدن آن هم بر عربستان! که زبان انسانیت و معرفت آدمیان را درک نمیکنند. میزنند، میکشند و کودکان یمنی را که گناهی در تقسیم ثروت سعودیها ندارند، به خاک مینشانند. میدان ورزش و فوتبال هم یک نوع مبارزه سالم و انسانی است. یادتان هست مارادونا بعد از فاجعه جزایر ماهویناس و فالکلند و زورگویی انگلیس در زمین فوتبال چه بلایی بر سر آنها آورد. گاه دستهایی به کمک میآیند و یا پدیدههایی تبدیل به ابزار پیروزی و سربلندی میشوند. گاه انگلیس به گونهای تحقیر میشود که در قانون سلطنتی خود آن را پیشبینی نکرده است و فرشتهای در قالب مارادونا با یک متر و شصت قد و یکتنه آنها را به خاک سیاه مینشاند و الیزابت دوم ملکه این قاره (بریتانیای کبیر) افسرده میشود، همانگونه که پس از شکست الاهلی مقابل پرسپولیس در ابوظبی محمدبن سلمان به خشم آمد و بر همه مسئولان این تیم تاخت و نعره زد. آنها تا حد مرگ گریستند و با اتکا به تمام دلارهایشان در مقابل تیم محبوب پایتخت ایران سر فرود آوردند. همه خوشحال شدیم، پیروز شدیم و مهمتر از هر دلیلی بر عربستان پیروز شدیم که چون سیاست و رهبرشان باد در دماغ انداختهاند و روی رؤیاهایشان حساب باز کردهاند. پرسپولیس پیروز شد تا یک فرضیه دیگر به اثبات برسد و آن فوتبال و واقعیت استعدادهای ایران است. ما تنها با کیروش پیروز نمیشویم، ما با برانکو نیز بر تمام ثروتهای بادآورده عربستان نیز فائق میآيیم. فوتبال ما با این حرکت و این پیروزی که باید ادامه پیدا کند، رونق پیدا خواهد کرد و پیش خواهد رفت. هزاران بهانه سعودیها نیز در مقابل توان بچههای ایران کارساز نخواهد بود. جامعهای که اصالت دارد، تاریخ پرافتخار دارد، قهرمانان ملی و تاریخی دارد و فرهنگ را میشناسد، در این مقاطع تاریخی جا نمیماند و پیشتر میرود. پیروزی تیم پرسپولیس بر الاهلی عربستان شوک تکاندهندهای بود برای عربستان سعودی و حقیقتی بود از جوانان ما!