سرمربی مشهور و کمنام و نشان هم ندارد. اگر نگاهی به آرشیو مصاحبههای دوستان مربی بیندازید موارد فراوانی از پاچهخواری پیدا خواهید کرد. متأسفانه اغلب مربیان وطنی به جای بالا بردن علم و دانش خود راه میانبر را برای رسیدن به نیمکت تیمها، پول و پاداش انتخاب میکنند؛ راهی که با ارسال پیامک تبریک و تسلیت برای مدیران و مالکان آغاز شده و به پاچهخواری گاه و بیگاه ختم میشود. در این میان شاید علی کریمی استثنا باشد. به این سؤال و جواب دقیق شوید؛
* مالک باشگاه گفته است که از علی کریمی حمایت میکند، نظر شما چیست؟
علی کریمی: مگر قرار است حمایت نکند؟ همه عالم و آدم شرایط نفت را میدانند و مالک باشگاه باید حمایت کند و کاری غیر از این نمیتواند انجام دهد.
***
تصورش را بکنید اگر یکی دیگر جای علی کریمی بود چه میشد؟ حتم بدانید ابتدا کلی قربان صدقه مالک جدید باشگاه نفت تهران میرفت که از جیب شخصی در فوتبال هزینه میکند و بعد با چاپلوسی فراوان از زحمات طرف سخن میراند و الخ! اما علی کریمی با بقیه فرق میکند. او علی کریمی است و خوب میداند یک مالک باشگاه با هر وضعیت مالی و سرمایهای که دارد وظیفهاش حمایت از تیم است. علی کریمی آگاهانه جملاتی را بر زبان میآورد که نشانی از تملق در آن نیست.
مردی که وارد عرصه دیگری شده است. جایی که حرف اول و آخر آن را تملق میزند. مربیانی که با پیامک تبریک و تسلیت خودشان را برای مدیران و مالکان شیرین میکنند بر خلاف علی کریمی! از گفتار جادوگر به وجد آمده و خوشحال شدیم که علی کریمی مربی همان علی کریمی فوتبالیست است؛ همانی که بود. مردی که از دوران بازی با بزرگترها درمیافتاد و کاری به کوچکترها نداشت. به پر و پای مدیران غیرفوتبالی میپیچید و احترام مدیران فوتبالی را نگه میداشت. یکی مثل خودش و مثل هیچکس!
شاید نگارنده موافق پذیرفتن مسئولیت نفت تهران از سوی علی کریمی نباشد چرا که اعتقاد دارم جادوگر محبوب فوتبال ایران میتوانست در آیندهای نزدیک روی نیمکت هر تیم بزرگ و متمول لیگ برتری بنشیند اما کریمی راه دیگری را برگزید. دنبال راه میانبر و ارتباط برقرار کردن با مدیران غیرفوتبالی نرفت و این قابل تحسین است. در پایان برای این مرد صادق و یک رو آرزوی موفقیت دارم.
