عضو هیئت مدیره، مدیرعامل، سرمربی و کاپیتان اسناد شفاهی این فلاکت را در پربینندهترین برنامه تلویزیون «رسانهای» میکنند:
یکدیگر را به تمسخر میکشانند، در همین وضعیت فلاکتبار دست به یارکشی میزنند، از لزوم حفظ اسرار خانواده استقلال سخن میگویند و هرکدام راز جدیدی را برملا میکنند!
در سال ۲۰۱۷ میلادی کار به «جان بچهام» و «جان بچهات» میرسد! مدیرعامل «اولاد پیغمبر» است و باید راستش را بگوید!
برنامه ۹۰ تبدیل میشود به عرصه تراژدی بزرگ باشگاهی که یک تاریخ پرافتخار دارد. استقلالیهای ناب، یکی از تلخترین شبهای زندگیشان را تجربه میکنند؛ شبی تلختر از شبهایی که استقلال به حریفانش باخت.
«دعوت به صبر» دمدستیترین نسخهای است که توسط مدیرعامل پیچیده میشود، آن هم به نخنما شدهترین شکل ممکن!
کاپیتان باز هم جمله «اگر فلان مسئله اثبات شود، از فوتبال میروم» را تکرار میکند. جملهای به شدت چیپ که سالی دهها بار از دهان فوتبالیهای ما خارج میشود و روی ذهن مخاطب هیچ اثری ندارد!
عضو هیئت مدیره در هفت، هشت ثانیه به هر کسی که محدود اطلاعاتی در زمینه فوتبال دارد، ثابت میکند آبروی فردی خودش را بر تمام اعتبار دیرینه استقلال ترجیح میدهد!
و آقای سرمربی در لابهلای حرفهایش به این نکته اشاره نمیکند که در ابعاد فنی و اخلاقی چه اتفاقی باید بیفتد تا به او بربخورد و استعفا بدهد!
از نیمههای بحث استقلال در برنامه ۹۰، مدام منصور پورحیدری را به یاد میآورم. هنوز یک سال هم نیست که دست پدرانهاش را از روی شانههای استقلال برداشته است. اگر او بود، این فلاکت به حجم فعلیاش نمیرسید و قطعاً برملا نمیشد.
بنده خدا پریشب چقدر غصه خورد برای استقلال و برای آن چهار نفری که هر کدامشان چند دهه، چند سال یا لااقل چند ماه با منصورخان معاشرت داشتند، برای آن که «استقلالی بودن» را از او یاد بگیرند، هیچ استعدادی نداشتند!
اینکه چه کسی حق دارد و به چه اندازه حق دارد و چه کسی حق ندارد و به چه اندازه حق ندارد، هیچ تغییری در اثبات این نکته که باشگاه استقلال دچار فلاکت بزرگی است، ایجاد نمیکند.
از برنامه پریشب ۹۰ میتوان یک نتیجه دیگر هم گرفت: هیچکدام از چهار نفری که در گفتوگو با عادل فردوسیپور ابعاد مختلف این فلاکت را تشریح کردند، هیچ شباهتی به استقلالیهای واقعی ندارند.
